De Allalinhorn Beklimmen – mijn eerste 4000’er

4000 meter hoogte, de plek waar de lucht ijl is en het gebrek aan zuurstof iets met je doet. Het is een denkbeeldige grens voor velen. Nogal een ding. Wie 4000’ers beklimt waagt zich aan de hoogste bergen in Europa. Lijstjes worden bijgehouden en records worden verbroken. De hoogte in, waar uitzichten fenomenaal zijn en waar (nu nog) volop gletsjers liggen. Het spreekt tot de verbeelding, die hoge omgeving. Voor mij had het lange tijd iets ontastbaars, iets voor ooit. En ook ik had iets met die denkbeeldige grens. Want hoe zou het zijn om zo hoog op een top te staan? Inmiddels weet ik het. Wat ik er van vond? Je leest het hier!

Wie de droom heeft om ooit een gletsjertocht te maken krijgt te maken met nogal wat verschillen ten opzichte van andere hikes. Stijgijzers, pickels, touw, helm. Navigatie in het eindeloze wit en  gletsjerspleten die zich verborgen houden onder een onbekende laag sneeuw. Markeringen zijn er niet. Niet voor niets wordt er daarom aangeraden om altijd een cursus te doen voordat je je op dit terrein begeeft, of in ieder geval een gids in te huren. Weten wat je doet en hoe je de risico’s beperkt is hierin zeer belangrijk. Na meerdere cursussen, waaronder de beginnerscursus bij Mountain Network en onze prive cursus met een gids in het Ötztal, was het tijd om zelf op pad te gaan. Na wat acclimatisatietochten en een eerste oefening op een gletsjer had ik mijn zinnen gezet op de Allalinhorn.

Allalinhorn een beginnersberg?

De Allalinhorn is een berg die ligt in de Zwitserse Alpen. Vanuit het schattige bergdorp Saas-Fee heb je uitzicht op deze hoge top, die maar liefst 4027 meter telt. Al een jaar liggen bij ons Alpiene topo’s in de kast. Boeken waarin verschillende routes zijn uitgezet en de daarbij horende moeilijkheidsgraat. Na enig onderzoek in onze topo’s, op de kaart en online zagen we dat de Allalinhorn wordt gezien als een van de makkelijkere 4000’ers. Met de kabelbaan en de Alpentrein reis je naar de Mittelallalin die al op 3456 meter hoogte ligt. Hierdoor hoef je nog maar een kleine 600 meter te stijgen. Iets wat mij een goed plan leek voor de eerste keer op hoogte. Je weet immers niet wat je precies te wachten staat. Ondanks dat de Allalinhorn dus staat aangegeven als een beginnersberg, blijft het altijd opletten. Ook hier is het terrein soms instabiel en kunnen grote seracs afbreken (iets wat later in het seizoen ook gebeurde) Ook kan de sneeuw over spleten instabiel raken.

De route over de Allalinhorn

De Allalinhorn ligt in Wallis, de regio die bekend staat om goed weer. Zo midden in de Alpen worden de wolken vaak tegengehouden door omliggende kammen. Dit zorgt voor veel mooie, stabiele zomerdagen hoog op de berg. Iets waar wij ook zeker van profiteerden. Als bijkomend voordeel is dat er met grote regelmaat een spoor zichtbaar is van voorgaande Alpinisten. De navigatie op deze berg was daarom in ons geval ook niet moeilijk. Al is het maar omdat er naast een spoor nog vele anderen zijn die ook de berg op willen waardoor op drukke dagen zelfs rijtjes gevormd worden. Wanneer we omhoog gaan voor onze tocht, zien we al snel die aantrekking van 4000 meter in de realiteit. Een tiental groepen loopt op de berg of bereidt zich voor. Wanneer we de weg volgen over het eerste deel van de piste en ons hebben ingebonden sluiten we al snel aan in een rij. Over bijna de gehele route zien we in de verte al poppetjes. Daar moeten we dus naartoe!

De Allalinhorn als eerste 4000’er

Als je van plan bent om een 4000’er te gaan beklimmen, is de Allalinhorn zeker een goed idee. De toegankelijkheid zorgt er voor dat het een goede tocht is om als beginnende Alpinist je eerste zelfstandige meters te maken.

Maar deze toegankelijkheid heeft helaas ook een kleine keerzijde. Aan de andere kant zijn er veel toeristen die deze berg voor ons gevoel “even willen afvinken”. Duidelijk niet geacclimatiseerd. Dat vertraagt en zorgt er voor dat de rij waar we in lopen maar langzaam vooruit komt. We halen af en toe een groepje in, maar willen niet te ver van het spoor af wijken. Wel willen we voor het heetst van de dag weer terug zijn dus we moeten goed afwegen wat we doen. Op het eerste deel van de klim halen we af en toe wel een groepje in die bijna stilstaat. Voetje voor voetje bewegen ze voort, dan kunnen we er wel voorbij. Maar op het tweede deel besluiten we maar gewoon aan te sluiten.

Fluitend naar de top

Het weer is prachtig en de omliggende gletsjers bieden een uitzicht waar ik uren van kan blijven genieten. Overal wit om me heen. De puntige Matterhorn op rechts. Die herkennen we uit duizenden. Doordat het tempo wat lager ligt dan we aan kunnen hebben we alle tijd om rond te kijken. Er komt een geinig deuntje in me op en voor ik het weet sta ik te fluiten. Zo ga ik letterlijk al fluitend naar de top. Net voor de top is er nog een klein stukje klauteren over gruis en al snel staan we op het topplateau. Deze berg biedt echt een perfecte graat voor een rij naar de top. Zo staan we nog een paar minuutjes te wachten tot ook wij onze topfoto kunnen maken.

Euforisch of toch niet?

Ergens ben ik blij dat ik deze berg heb beklommen en de grens van 4000 meter heb gepasseerd, maar als ik eerlijk ben had ik verwacht dat ik me euforischer zou voelen. De prestatie zwaarder zou zijn en ik het gevoel had echt iets te hebben overwonnen. Maar de beklimmen van de 3629 meter hoge Oberaarhorn gaf me meer dat gevoel. Deze berg voelde toch een beetje als toeristische trekpleister. Zeker omdat we midden in het hoogseizoen zaten en klommen op een zonovergoten dag, was het er best wel druk. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, en zo ook deze: Een groot draaiend restaurant bij de kabelbaan met uitzicht op alle gletsjers. Konden we wel lekker genieten van een koud drankje terwijl we de witte toppen ons nog eens laten passeren.