Sneeuwschoenwandelen rondom Pic du Canigou

Pic Du Canigou is een herkenbare Franse berg in de Catalaanse Pyreneeën. In de zomer is dit een leuke, rotsachtige berg om te beklimmen, maar in de winter ligt deze bedekt onder een dikke laag sneeuw. Wij bezochten het gebied rondom de Pic du Canigou eind april en in deze tijd van het jaar zit je een beetje tussen beide situaties in. Het beklimmen van de Pic du Canigou behoorde daarom niet tot de opties, dus wat doe je dan? Gelukkig is het hele gebied rondom de Canigou leuk om te bezoeken. Als er nog steeds een beetje sneeuw ligt dan kun je prima op pad met sneeuwschoenen. We besloten dan ook om een mooie sneeuwschoenwandeling te maken met uitzicht op de Pic du Canigou. 

Waar is de sneeuw?

Ons doel voor vandaag is om de Pic de Dona-Pa op te gaan en van daaruit het uitzicht op de Pic du Canigou te bewonderen. De Pic du Canigou is onderdeel van een vrijstaand bergmassief in de regio en dat betekent dat we de top vanuit de verre omtrek al kunnen zien. Toch is het een leuk doel om wat dichterbij te komen en ondertussen lekker door de sneeuw te banjeren. Het plan is om te starten vanaf Col de cheval mort. Deze ietwat luguber genaamde plek is ideaal om flink wat hoogtemeters te winnen voordat we bij de sneeuwgrens komen. Helaas worden we tegengehouden door een balk en een bord die aangeeft dat de pas is afgesloten in verband met sneeuw. Het is iets dat we vaker tegenkomen bij sneeuwschoenwandelingen in het voorjaar. De pas is nog afgesloten, maar de sneeuwgrens is ook nog wel een eind van ons verwijderd.

Er zit niets anders op dan een nieuwe startplek te vinden op hoogte en dat wordt de Coll de jou. Vanaf hier is het iets verder lopen, maar we proberen zoveel mogelijk hoogte mee te pakken. Al met al zitten we 400 meter lager dan gehoopt en dat betekent dat we flink door moeten lopen. We wandelen in het begin dan ook door bosachtig gebied en we zien geen enkel spoor van sneeuw. De sneeuwschoenen zijn op onze rugzak gebonden en de rest van onze uitrusting voor sneeuwschoenwandelen dragen we voorlopig voor niks mee.

Het pad begint breed maar verandert al snel in een smal en steil pad. Feitelijk begeven we ons op een mountainbike pad. Dat is niet alleen gevaarlijk, maar ook gewoon heel vervelend lopen. Gelukkig duurt het stuk niet al te lang. Even later komen we uit op een bredere bergrug. Toch zijn we nog steeds op zoek naar sneeuw. In de verte zien we genoeg sneeuw op de bergtoppen liggen, maar we zijn inmiddels 600 meter gestegen en er is nog geen enkele reden voor het aandoen van onze sneeuwschoenen. Ietwat ongelukkig lopen we verder. Langzaam maar zeker komen we wel wat meer sneeuwplekken tegen. Terwijl we verder lopen komen we steeds meer en meer sneeuw tegen tot het moment dat we over moeten stappen op onze sneeuwschoenen. Het gaat eindelijk beginnen!

Ons eigen spoor zoeken in de sneeuw

Het pad dat we volgen op onze gps is hetzelfde pad dat hier in de zomer loopt. Het gaat door bosachtig terrein en omdat er de afgelopen periode niemand gelopen heeft moeten we onze eigen weg zien te vinden. We hebben het er al vaker over gehad hoe leuk het zou zijn om in eenvoudig en bosachtig terrein je eigen weg te moeten vinden. Dat is precies waar we vandaag mee te maken krijgen en we genieten er volop van. Bruno is ook blij met de route en zoekt zijn eigen weg over het sneeuwveld. Wij volgen enigszins de gps, maar kijken ook naar het terrein en de handigste plek om met onze sneeuwschoenen langs alle bomen te bewegen.

Langzaam maar zeker klimmen we langs de helling omhoog. De bomen worden ook minder talrijk en we krijgen uitzicht om de bergen om ons heen. Links van ons zien we de Pic du Canigou en het aangrenzende bergmassief. Recht voor ons ligt het doel van vandaag, de Pic de Dona-Pa. Onze top lijkt nog aardig ver weg te liggen. De kleine top die iets dichterbij ligt is de Serra del Solo Gros. We lopen omhoog en genieten nogmaals van het weidse uitzicht.

Vanaf hier vallen ons een aantal dingen op. Tussen ons topje en de Pic de Dona-Pa ligt nog een top. Dat betekent dat we eerst moeten afdalen en weer moeten klimmen. En ook na die top moeten we weer afdalen en omhoog om de Pic de Dona-Pa op te kunnen. Daarnaast zien we het weer boven de Dona-Pa langzaam aan betrekken. We vragen ons af of het nog realistisch is om de Pic de Dona-Pa op te kunnen, maar besluiten eerst maar eens verder te lopen.

Camera zoeken in de sneeuw

Vanaf de Serra del Solo Gros dalen we af en volgen we een gps route die over de flank loopt. Het is nog best uitdagend om hier goed doorheen te navigeren want hier en daar is de helling best steil. Van het wandelpad is uiteraard niets te bekennen en dus zoeken we onze weg terwijl we zoveel mogelijk op de hoogtelijn proberen te blijven. Wanneer we even later een open vlakte op de helling passeren kunnen we het echter niet laten. We besluiten om deze helling rechtstreeks op de klimmen. Zo zijn we sneller op de top en lopen we ook lekker over open terrein.

Zodra we bijna boven op de vlakke top zijn wordt het sporen zwaar. De sneeuw is hier best wel diep en we gaan langzaam vooruit. Op de top zien we een mooie boom staan en we besluiten dat dit de ideale lunchplek is. Terwijl we van onze warme soep genieten besluiten we dat dit het hoogste punt is voor vandaag en dat we vanaf hier verder zullen afdalen. We zijn inmiddels al 4 uur op pad en iets meer dan 1.000 meter gestegen. We vinden het voor vandaag wel mooi geweest en genieten liever nog even in alle rust op deze mooie plek van het uitzicht op de Pic du Canigou.

Na onze lunch pakken we de spullen weer in en dalen we af naar de Colade de la roquette. Deze col ligt tussen onze lunchplek en de Pic de Dona-Pa in. Op de col vraagt Sylvia of ik de DJI Osmo Pocket bij heb, één van onze camera’s. Ik antwoord van niet en ook Sylvia heeft de camera niet bij. Dat betekent dat we deze sinds de lunch verloren zijn. Met weinig hoop besluiten we om terug te lopen naar onze top en te zoeken naar de (hele kleine) camera. Na een kleine 10 minuten zoeken vinden we gelukkig onze fijne camera terug (diep in de sneeuw) en kunnen we onze weg vervolgen.

Afdalen in diepe sneeuw

Vanaf Colade de la roquette starten we met onze afdaling. Er loopt een brede weg vanaf deze col, langs de de Col du Cheval Mort (onze gewenste parkeerplaats) terug naar onze geparkeerde camper. Van die weg is natuurlijk weinig terug te vinden. Het is zelfs zo dat de wind grote hoeveelheden sneeuw heeft verzameld op de brede weg. Hierdoor is de sneeuw ontzettend diep geworden. Voor ons en onze sneeuwschoenen is dat geen probleem, maar voor Bruno’s smalle poten wel! Meerdere keren zakt hij met alle vier zijn poten tegelijk weg in de sneeuw om vervolgens op zijn buik te belanden. Het is misschien grappig om te zien, maar het kost Bruno ontzettend veel energie en daar moeten we dus snel wat aan doen.

Voor ons en onze sneeuwschoenen is diepe sneeuw geen probleem, Maar Voor Bruno’s smalle poten wel!

De oplossing is om Bruno niet voorop te laten lopen, maar in het midden. Sylvia loopt voorop en trapt zoveel mogelijk de sneeuw plat met haar sneeuwschoenen. Als Bruno in het spoor blijft, dan zakt hij een heel stuk minder weg en gaat het meteen een stuk beter. Ik loop vervolgens achteraan om te zorgen dat Bruno het spoor blijft volgen, want echt begrijpen doet hij het niet. Op deze manier leggen we de rest van de weg naar beneden af. Het leuke aan deze wandeling is dat je vrijwel continu de Pic du Canigou kunt bewonderen en zelf relaxed kunt lopen, zelfs in de sneeuw.

Hoe lager we komen, hoe minder diep de sneeuw wordt. Op enkele plekken ligt zelfs helemaal geen sneeuw meer en dus moeten we af en toe onze sneeuwschoenen uitdoen en vervolgens weer aandoen. Toch is het geen straf om hier te kunnen lopen, aangezien we op deze manier toch lekker in de bergen kunnen zijn. We passeren Refuge de Marialles, een goed startpunt voor zomerse tochten naar de Pic du Canigou, en lopen nu zonder sneeuwschoenen verder richting de camper. Terwijl we afdalen vertellen we hoe fijn het is om ook in het voorjaar op deze manier in de bergen te kunnen vertoeven. Sneeuwschoenwandelen is een perfecte manier om het seizoen tussen winter en zomer te overbruggen, zelfs als er niet overal meer evenveel sneeuw ligt.

Pic Du Canigou is onderdeel van onze reis door europa