Finsteraarhorn – de meest afgelegen bergtop in de Alpen

De Finsteraarhorn is met 4.274 meter hoogte de hoogste berg van de Berner alpen. Het is een prachtig gevormde piek op een afgelegen plek te midden van kilometerslange gletsjers. Een berg die niet bovenaan het lijstje van iedere alpinist prijkt, maar zeker een die bij mij al snel de aandacht kreeg. Nu is het eindelijk zover en gaan we een poging doen om de Finsteraarhorn te beklimmen. 

Herlaad de pagina als de map niet verschijnt

De Finsteraarhorn

Nog niet zo lang geleden stonden we op de top van de Oberaarhorn. Het was een van de eerste alpiene bergtoppen die we zelfstandig beklommen. Hier werd ik direct gegrepen door het ruige landschap van de Berner alpen. Heel anders dan de Mont Blanc gletjsers of het Monte Rosa gebied kenmerkt dit landschap zich door ruige zwarte bergen hoog boven diepe gletsjervalleien. Daarbovenuit torent de Finsteraarhorn. Als ik die toch op een dag eens kon beklimmen dacht ik toen. 

Dat we een paar jaar later al op weg zijn om de Finsteraarhorn te beklimmen toont aan hoe snel vooruitgang soms kan gaan. We verlaten Interlaken met de trein die ons naar Grindelwald brengt. Daar stappen we over op een kabelbaan richting de (nauwelijks nog zichtbare) Eigergletsjer en nemen daar de trein naar het Jungfraujoch. Een rit van anderhalf uur en 128 euro enkele reis die je afzet bij een gigantisch in rotsen uitgehouwen complex en op 3.450 meter hoogte aan het begin van de 23 kilometer lange Aletschgletsjer. 

De Aletschgletsjer is de grootste gletsjer van de Alpen en ongeveer een derde ervan zullen we oversteken om bij de Finsteraarhorn te komen. We maken een touwgroep met zijn vieren (Ron en Rens vergezellen ons op deze tocht) en beginnen aan de afdaling richting de ijzige gletsjerbodem. We zijn met de eerste trein omhoog gekomen, maar toch is het rustig en we zien alleen enkele alpinisten ons tegemoet komen. Al snel lopen we alleen op de gletsjer. 

Lange weg over de grote Aletsch gletsjer

De Aletschgletsjer is niet alleen lang, maar op sommige plekken ook verradelijk. Al vrij snel krijgen we te maken met gletsjerspleten waar Sylvia, die voorop loopt, plots inzakt. Gelukkig niet ver en eenvoudig op te lossen, maar met iets meer aandacht navigeren we nu verder. Zodra we op het ijzige gedeelte komen kunnen we wat meer ontspannen. Hier kunnen we de spleten namelijk makkelijk zien en ontwijken Een volgende uitdaging komt echter al snel. We moeten aan de andere kant van de gletsjerrivier komen en dat betekent dus springen! 

De sprongen gaan gelukkig goed en we vervolgen onze weg naar Konkordiaplatz. Dit is een surreële plek waar 4 gletsjer samenkomen en verder gaan als 1. Een soort gigantisch kruispunt van gletsjers van bijna 5 vierkante kilometer! Een prima plek voor een lunch vinden wij. Hoog boven Konkordiaplatz bevindt zich de Konkordiahütte, maar met 7 kilometer op de teller zijn we nog lang niet bij onze hut.  

We slaan linksaf en beklimmen nu de Grünhornlücke pas die tussen de Konkordiahütte en de Finsteraarhornhütte, ons einddoel voor vandaag, ligt. Dat betekent nog 600 meter klimmen over gletsjerterrein en sneeuw om vervolgens weer af te dalen naar een nieuwe gletsjer. Deze gletsjer, de Fieschergletsjer is onbekender dan de Aletschgletsjer, maar zeker net zo mooi door zijn verlatenheid. Wij steken de gletsjer recht over. Na bijna 900 meter staan we 90 meter onder de Finsteraarhornhütte. Nog een stukje klimmen en dan zijn we eindelijk bij de start van onze klim! 

Spectaculaire beklimming van de Finsteraarhorn

We verblijven voor enkele dagen in de Finsteraarhornhütte. Weersomstandigheden kunnen hier snel veranderen en dat blijkt ook nu weer. De volgende dag is geen geschikte dag voor een toppoging en dus blijven we in de hut. Een dag later zal het iets beter zijn. Twee dagen later misschien nog beter, maar we kunnen niet blijven wachten en plannen onze toppoging voor de volgende dag. We verkennen het eerste deel van de route, gaan op tijd naar bed en maken ons klaar voor een pittige dag. 

Die volgende dag begint om 3 uur als de wekker afgaat. We ontbijten, maken de laatste spullen klaar en staan dan in het donker buiten om te vertrekken. Het weer is vandaag slechter dan aanvankelijk gedacht met harde wind, veel wolken en zelfs een beetje sneeuw. Het eerste deel van de beklimming van de Finsteraarhorn gaat over rotsachtig terrein. We wisselen klauteren af met wandelen voor een klein uur en staan dan aan de voet van de eerste gletsjer. 

Hier doen we onze stijgijzers aan. We zijn vandaag niet de enige, maar we bewegen al met een goed tempo. Twee touwgroepen zijn voor ons en achter ons volgen nog enkele touwgroepen. De eerst gletsjer begint ietwat steil, maar de sneeuw is okee (niet geweldig) en we vorderen gestaag. Na 250 meter komen we uit op een andere graat die we voor korte tijd volgen. Dan krijgen we zicht op de tweede gletsjer van de Finsteraarhorn 

Steil omhoog naar het Hugisattel

Die tweede gletsjer is een stuk steiler dan de eerste, maar tegelijkertijd ook prima op te wandelen. We volgen voor korte tijd de touwgroep voor ons (de andere hebben we inmiddels bijgehaald), maar zodra zij te steil terrein opzoeken maken wij een andere beslissing door langere banen te maken in het midden van de wand. Dit werkt prima en langzaam maar zeker komen we ook in de buurt van de eerste touwgroep. 

De zon komt op tussen de onstuimige wolken en kleurt de horizon rood. Het spektakel is vrijwel vergelijkbaar met de zonsopgang op de Oberaarhorn en brengt oude herinneringen terug. Het blijft bijzonder dat we vandaag gewoon op pad zijn om de Finsteraarhorn te beklimmen die enkele jaren terug zo prominent boven deze bergen uitstak. 

We voelen ons allen goed en gaan de eerste touwgroep voorbij vlak voordat we bij het Hugisattel komen. Hier houden we even een korte pauze. De wind is hier bovenop de pas zeer onstuimig en waait hard. We kleden ons snel iets warmer aan, al is dat zelfs een uitdaging met de wind. We pakken het extra klimtouw erbij en splitsen de touwgroep van vier op in twee. Dat is altijd makkelijker tijdens beklimmingen en maakt ons hopelijk iets sneller. 

De Finsteraarhorn noordwestgraat

De graat van de Finsteraarhorn waar we vandaag mee te maken krijgen is “something else”. De steile graat is normaal gesproken PD+ maar vandaag komen daar nog wel wat plusjes bij door de harde wind, besneeuwde rotsen, mist en koude omstandigheden. We klauteren over de graat, maar gaan niet zo snel omdat we ook her en der zekering aan moeten brengen vanwege verijsde hellingen of loszittende rotsen. 

Het kost ons alleen al 2 uur om van het Hugisattel bij de top van de Fisnteraarhorn de komen. In die twee uur koelen we sterk af door de wind en het vastpakken van alle rotsen. We bewegen voorzichtig en proberen zo veilig mogelijk boven te komen. Dan zien we het topkruis opdoemen en weten we zeker dat we er zijn. En wat wel zo fijn is, precies op dat moment trekken de wolken op en krijgen we een prachtig uitzicht richting het westen. Ook hier kijken we kilometers ver in een verlaten landschap dat alleen bestaat uit ruige pieken en diepe gletsjers. Maar ditmaal staan we op het hoogst mogelijke plekje in dit bijzondere landschap! We zijn blij met het ietwat betere weer en genieten nog even van deze prestatie voordat we weer afdalen. 

Het afdalen duurt minstens net zo langzaam. Veiligheid voorop betekent een hoop afzekeren en voorzichtig klimmen in de verraderlijke omstandigheden. En dus spenderen we nog zo’n 2,5 uur om weer terug te komen bij het Hugisattel. Intussen ben ik ver afgekoeld en op zoek naar een plek zonder koude, kille wind. We zijn blij dat het meest technische stuk erop zit, maar er zijn helaas nog genoeg verraderlijke plekken.

Afdalen naar de Finsteraarhorn hütte

Er liggen namelijk nog 2 gletsjers voor ons om af te dalen. Het is vanaf boven nog duidelijker hoe spleetrijk de gletsjers zijn. Na 8 uur in touw zijn we ook wat vermoeider en we bewegen niet meer zo snel over de sneeuw. Het is dus opletten geblazen om niet onverhoopt in een van de gletsjerspleten te belanden. 

Opnieuw nemen we onze tijd en na 10 uur zijn we terug op “vaste grond”. Nog een klein uur terug naar de hut en dan zit de beklimming van de Finsteraarhorn er echt op. Aangekomen bij de hut zijn we super trots, nog meer omdat de omstandigheden zeer uitdagend waren en slecht 2 andere teams vandaag de top bereikt hebben. Maar we zijn ook moe en het duurt dan ook niet lang voordat we weer in bed liggen. 

Lange weg terug

De Finsteraarhorn ligt zo afgelegen dat we de volgende dag weer 15 kilometer en 1400 hoogtemeters terug moeten over gletsjerterrein. Het weer is alleen maar verslechterd. Dat betekent dat we een goede keus hebben gemaakt door een dag eerder te gaan, maar nu moeten we in barre omstandigheden terug. Ik zal de details achterwege laten hoe zwaar deze tocht was, maar je kan je iets voorstellen bij mist, 100 kilometer per uur wind die je van je sokken blaast en bijna 9 uur lang continue vrieskou. 

Een moment maakt toch ook deze dag nog een beetje mooi. Op de Grünhornlücke pas trekt de mist ineens een beetje op want ons de kans geeft om terug te kijken op de Finsteraarhorn in zijn geheel. Een prachtige berg, in een zeer onherbergzaam gebied met een waar avontuur om te vertellen. Nog even zien we deze berg en onze prestatie voor de wolken weer terug het dal inrollen en de Finsteraarhorn in het niets verdwijnt.