Beklimming van de Boses Weibl (3.119m) met hond

Wandelen met onze hond Bruno in de bergen is een droom die werkelijkheid is geworden. Het brengt ook wat uitdagingen mee omdat we soms concessies moeten maken aangezien Bruno geen plezier beleeft aan een klettersteig of stukken klimmen. Wij houden er daarentegen van om mooie en uitdagende bergtoppen te beklimmen. De uitdaging zit er vooral in dat er vanuit het perspectief van honden weinig informatie beschikbaar is of een route geschikt is. Het laatste dat wij willen is omkeren en daarom moeten we soms behoorlijk online graven naar de juiste inzichten. In 2019 hebben we dan ook veel tijd besteedt aan onze belangrijkste missie: Bruno boven de 3.000 meter krijgen op een uitdagende top. Na lang zoeken en onze voorbereidende tochten naar de Laserzsee, Wangetnitzsee en Sadnig was het dan eindelijk zo ver, de beklimming van de Boses Weibl ging van start!

Op weg naar de hut

De eerste dag bestaat alleen uit het wandelen naar de hut, zodat we morgen een poging kunnen wagen om de Boses Weibl te beklimmen. We parkeren bij een kleine parkeerplaats van Parc Natura Mystica in de buurt van Heiligenblut en duiken meteen het bos in. Na ongeveer anderhalve kilometer komen we nog een parkeerplaats tegen. Dat had toch weer gescheeld aangezien we nog ruim tien kilometer en 1440 hoogtemeters voor de boeg hebben.

Het huttenleven met een hond

Na de lunch komen we weer wat dichter bij de Gossnitz rivier. Het is hier vlakker en Bruno geniet dan ook even van zijn verkregen vrijheid. Hij heeft deze dag nog niets geleden want hij rent er vrolijk op los. Na een klein uur zien we dan eindelijk de hut waar we nog zo’n uur van verwijderd zijn. Het pad dat we wandelen lijkt langer dan verwacht en verandert ook niet zoveel. Het doet ons denken aan de lange dagen die we op de Kilimanjaro liepen. Vlak voordat we bij de hut komen moeten we nog twee obstakels overwinnen. Er graast nog een kudde koeien waar we langs moeten. Deze koeien zijn duidelijk niet zo gewend aan mensen of honden want ze slaan al op driehonderd meter afstand aan. We lopen er dan ook met een extra brede boog omheen. Het andere obstakel zijn een aantal smalle bruggen die over de wilde Gossnitz rivier heen liggen. Het blijkt echter voor Bruno geen enkel probleem en alleen maar leuk om hier overheen te steken.

En dan zijn we bij de hut. We worden verwelkomd met een heerlijk soepje dat na de lange dag goed smaakt. Omdat we met Bruno zijn hebben we een plekje gekregen in het winterraum. Deze ruimte, die normaal gesproken in de winter gebruikt wordt en deels als opstalling functioneert, is een prima plek waar we alle ruimte voor onszelf en Bruno hebben. Bruno installeert zich al snel op zijn eigen dekentje en eet zijn eigen avondmaaltijd voordat wij dat doen in de berghut. Bruno mag hier ook mee terwijl wij heerlijk genieten van onze varkenslapjes met zuurkool! We duiken op tijd in ons bed in het winterraum en vallen in een diepe slaap.

Klautertijd!

Vroeg in de ochtend zijn we al op pad, want dit is de belangrijkste dag voor onze missie. Vandaag gaan we met Bruno de Boses Weibl beklimmen. We klimmen alweer snel boven de hut uit en zijn met zijn drieën (Bruno ook) vooral bezig met het spotten van bergmarmotten. Wij zien ze vaak wat beter dan Bruno, die bij elk geluid een nieuwe poging waagt. Het uitzicht in het dal is prachtig deze ochtend en we genieten er zoveel mogelijk van zolang ons schema het toe laat.

We willen namelijk genoeg tijd hebben om in alle kalmte met Bruno de Boses Weibl te beklimmen. Al snel komen we dan ook in een nieuw hoogtedal uit en zoeken we naar de graat waar we op moeten. Deze kunnen we lange tijd niet vinden tot we beseffen dat deze gelukkig al een stuk dichterbij ligt. Om daar te komen moeten we eerst een sneeuwveld over steken en dat vindt Bruno natuurlijk helemaal geweldig! Na het sneeuwveld moeten we een stevige klim maken naar de graat. Op de graat is ook een kleine bivak te vinden. Nadat we deze hebben even hebben bewonderd is het tijd voor het echte werk.

De beklimming van de Boses Weibl gaat geheel over de graat naar de top. De Boses Weibl is een grote piramidevormige berg die grotendeels uit puinhelling en grote blokken bestaat. Al klauterend vervolgen we dan ook onze weg. Het was vooraf niet zeker of dit stuk geschikt zou zijn voor Bruno, maar hij vindt prima zijn pad. Hier en daar moet ik hem een kontje geven zodat hij bij grote sprongen niet achterover valt, maar eigenlijk gaat het beter dan verwacht. De hele route over de graat is van het zelfde niveau klauteren. Alleen het laatste stuk bevat wat lastigere passages. Ik klauter dit stuk een paar keer heen en weer zodat ik kan bepalen hoe ik Bruno er het beste overheen krijg. Zodra dat duidelijk is helpen Sylvia en ik Bruno stuk voor stuk over dit laatste stuk heen. En dan staan we ineens op de top, missie geslaagd!

View from the top

We staan nu op 3.119 meter en de beloning is groots. Het is vandaag strak helder weer voor het eerst in anderhalve week en we worden daarom getrakteerd op een prachtig uitzicht in alle richtingen. In het westen zien we de Grossvenediger en in het zuiden kijken we over het Schober bergmassief. Maar het belangrijkste uitzicht bevindt ons recht voor zich, de Grossglockner. Het uitzicht is zo mooi en de trots op de prestaties van Bruno zo groot dat we langer dan gepland op de top blijven. Inmiddels komen er nu ook meerdere wandelaars op de top die meteen Bruno’s grootste vrienden worden. Er wordt geknuffeld (met Bruno) en kussen uitgedeeld (wederom met Bruno). Vol trots schrijven we alledrie onze namen nog even in het topboek voor we de top verlaten en weer teruggaan naar de hut.

Om terug bij de hut te komen moeten we eerst weer een stuk klauteren. Ook het afdalen gaat goed en Bruno weet goed te luisteren naar zijn commando’s. Zo wacht hij na vrijwel elke sprong of stap naar beneden. Bij de graat lunchen we nog even met uitzicht op de Boses Weibl. De verdere afdaling gaat als vanzelf. Aangekomen bij de hut installeren we ons op het terras en drinken een welverdiend drankje. Bruno krijgt een heerlijk koekje voor zijn prestaties. We zijn blij dat alles goed is gegaan, dat we een leuke uitdagende top met mooi uitzicht hebben mogen beklimmen en dat de route prima geschikt bleek voor een avontuurlijke hond zoals Bruno. Toch gaan we vandaag nog niet terug. Omdat de afstand naar het dal voor Bruno ons iets teveel van het goede lijkt brengen we lekker nog een nachtje door in het winterraum. Deze keer kiezen we voor de pasta bolognese om de zuurkool te ontwijken om vervolgens voldaan in slaap te vallen.

aFDALEN LANGS KOEIEN

Op de laatste dag verlaten we wat later in de ochtend de hut om rustig naar het dal te wandelen. Er loopt een heel mooi wandelpad terug langs drie bergmeren (Langtalseen), maar wij kiezen ervoor om dezelfde weg terug te wandelen. Nu onze missie is geslaagd willen we Bruno niet nog verder belasten na twee dagen intensief wandelen. De rest van de weg terug is dan ook bekend terrein. Wel worden we onderweg nog even opgehouden door een kudde koeien die van een hoger gelegen gebied naar beneden worden verplaatst. Aangezien het pad net zo breed is als een karrespoor kunnen wij er niet langs en moeten we er langzaam achteraan lopen. Aangekomen bij het lager gelegen gebied lijken de koeien echter niet van plan om alsnog van het pad af te gaan. De boer komt gelukkig niet veel later aanrijden op een brommertje om ons langs de koeien te leiden zodat we weer verder kunnen. Hebben we dat ook weer meegemaakt!

Even verderop zijn opnieuw koeien een uitdaging als we een kudde van zo’n honderd koeien met kalveren moeten ontwijken die flink staan te loeien. Met elke overwonnen uitdaging dalen we weer verder af en zijn we dichter bij de auto. Wanneer we bijna beneden zijn ontmoeten we nog een wandelaar die ons tegemoet komt. Zijn woorden nadat wij drie dagen op pad zijn geweest: “Dieser Hund sieht immer noch frisch aus!”. Inderdaad is er aan Bruno nog niet zoveel af te lezen van zijn vermoeidheid! Maar wij weten wel beter. Wanneer we eindelijk terug bij de auto zijn beeld Bruno ons gevoel uit door languit op de grond te ploffen!