Innsbrucker klettersteig – 5 toppen boven het hart van de stad

Om maar met de deur in huis te vallen: de Innsbrucker klettersteig is een van onze favoriete klettersteigroutes die we tot nu toe hebben gedaan (ook wel via ferrata genoemd). En dat komt niet per se door de moeilijkheid, de uitdagende elementen of de kracht die je er voor nodig hebt. Nee, deze klettersteig is een echte aanrader door de ligging, de lengte en het avontuur dat er bij hoort. De hele dag klim je omhoog en omlaag, overwin je 5 toppen én heb je uitzicht op de Alpenstad: Innsbruck. Wij deden deze klettersteig op een zonovergoten dag in oktober en het was de perfecte afsluiting van het zomerseizoen in de bergen.

Klik hier voor de 3D kaart

3D Satellite

📏0.0 km

↗️0 m

↘️0 m

🕒0h 0m

Herlaad de pagina als de map niet verschijnt

De start van de Innsbrucker Klettersteig

Wanneer je in Innsbruck bent zie je de bergen hoog boven je uit tornen. Directe steile wanden van de Nordkette met puntige kammen omringen de stad. De roep van het avontuur komt je tegemoet zodra je naar boven kijkt. En natuurlijk heeft Innsbruck daar handig op ingespeeld. Vanuit het centrum van de stad pak je namelijk de trein en de kabelbaan omhoog om je snel tussen deze bijzondere pieken te begeven. Je kan natuurlijk ook omhoog lopen, maar deze route is al vrij lang. Dus wij kozen er voor om de Hafelekarbahn te nemen die ons vlak bij de start van de route afzet. Vanaf hier is het zo’n 5 minuten lopen naar de start. We doen onze klettersteigset aan en starten gelijk aan de klim van de eerste top: de Seegrubenspitze. Wanneer je aan de onderkant van deze eerste markante piek staat, heb je nog geen idee wat er nog allemaal achter schuilt.

Klettersteigen over de Nordkette bergkam

Gelukkig hoeven we niet heel lang te wachten op het uitzicht vanaf de eerste top. De Innsbrucker klettersteig is namelijk niet heel moeilijk en we hebben ook weinig last van mensen voor ons. Zodra we op de top staan krijgen we een blik op de rest van de route. De route die telkens weer op en neer gaat en ons zo bij elkaar bijna 6 uur zal bezighouden. Het gevoel van een frisse oktoberochtend maakt al snel plaats voor een warm zonnetje en voor we het weten klimmen we in ons t-shirt. De route bevindt zich voornamelijk op de zuidkant van de berg waardoor het lekker warm is. Het uitzicht wisselt zich af tussen het Inntal aan de ene kant en het Karwendel gebergte aan de andere kant. Voor we het weten hebben we ook de tweede top beklommen: de Östliche Kamin spitze.

Klettersteig route voor ervaren klauteraars

Terwijl we steeds verder op de route komen, komen we ook meer mensen tegen. Veel fanatiekelingen vinden hun uitdaging op de route die voor ons ligt. De ene meer ervaren dan de andere. Ondanks dat deze klettersteig niet super moeilijk is (grotendeels maximaal C niveau, sommige stukken C/D), moet deze route niet onderschat worden. Wat deze route anders maakt dan andere routes is dat je ook veel naar beneden klimt. Bij andere klettersteig routes kom je dat minder tegen en dat kan nog wel eens anders voelen. Omdat de route ook vrij lang is, moet je lang gefocust blijven op het klimmen en klauteren. Maar ben je gewend om lange dagen in de bergen te hiken én daarbij ook te klauteren? En heb je al eerder een klettersteig / via ferrata gedaan? Dan is deze route zeker leuk om te doen!

En wat het nog extra leuk maakt is het bruggetje dat we tegenkomen. Geen technische touwbrug, maar een brug die echt tussen het Karwendel en het Inntal in ligt. We stoppen hier even om wat leuke video’s te maken en gaan dan weer verder de volgende top.

Lunchen op de Kemacher

Inmiddels zijn we bijna op de Kemacher, top nummer 3 van vandaag. De perfecte plek voor een welverdiende pauze. Wanneer je deze klettersteig toch wat lang of uitdagend vindt kan je ook hier naar beneden gaan en teruglopen naar de kabelbaan. Deze route is namelijk bewust opgedeeld in twee delen. Dit eerste deel duurt ongeveer 4 uur en daarna ben je nog een uur onderweg terug. Ook een flinke route dus!

Nadat wij onze broodjes op hebben besluiten we om verder te gaan. We hebben immers nog 2 toppen te doen. Het is nog een klein stukje verder klauteren voordat we weer even op normaal wandelterrein komen. Dat voelt toch best wel anders dan telkens omhoog en omlaag klauteren.

Dieper het Karwendel in

De Innsbrucker klettersteig gaat dus nog een stukje verder. Top nummer 4 is de Östliche Sattelspitze. Dit is de enige top die je ook wandelend kan bereiken, want net voor de top loopt het eerste wandelpad naar beneden. Deze top is bedekt met gras in plaats van puntige rotsen. Maar dat duurt niet lang. Al snel duiken we nog dieper het Karwendel in en laten we het uitzicht op Innsbruck achter ons. De bergen zijn nu aan alle kanten en we zijn écht omringd met puin, gruis en puntige rotsen. We hebben niet het gevoel dat er een bruisende stad om de hoek ligt. En juist dat maakt deze klettersteig zo leuk, je hebt echt verschillende werelden in 1 dag. Dit tweede deel van de route is wel wat korter dan het eerste deel en duurt nog ongeveer 2 uur. Met als laatste topje de Westliche Sattelspitze.

Daarna wordt het tijd om weer langzaam af te gaan dalen, wel natuurlijk nog via de klettersteig. En het is belangrijk om nog wat kracht te bewaren, want het venijn zit hem in de staart. Op het allerlaatste stukje zit namelijk nog een afdaling van C/D niveau. Voor een ervaren klimmer of kletteraar geen enkel probleem, maar wel belangrijk om vooraf te weten. Sta je hier eenmaal veilig aan de grond? Dan zit de route er bijna op en is het tijd om terug te lopen.

De terugweg onder de Nordkette door

Wanneer we klaar zijn met de route zien we nog een aantal klimmers die bezig zijn op de Frau Hitt pilaar. Ook dit ziet er uit als een toffe plek, maar het is voor ons nu écht tijd om terug te lopen. We zijn inmiddels (met pauzes en filmen) zo’n 5,5 uur onderweg en het is zeker nog 1,5 uur terug naar de kabelbaan. De kabelbaan die we terug nemen is 1 station lager dan waar we zijn gestart en de route loopt voornamelijk over de hoogtelijn.

Toch lijkt de route wat mij betreft lang te duren. Telkens hebben we de kabelbaan in beeld, maar echt dichterbij komt hij maar niet. Misschien heeft het er mee te maken dat ik inmiddels ook wel toe ben aan een groot glas cola op het terras. Maar dat moet nog even wachten. Gelukkig komt aan alles een einde en is het pad ook allesbehalve moeilijk. Het is dus vooral blijven lopen tot we er zijn. Wanneer we aan het einde van deze dag bij de kabelbaan aankomen kunnen we niet anders dan terugkijken op een prachtig avontuur. Een heerlijke dag buiten, in de zon, en het contact met de rots door het continue klauteren. In 1 woord: perfect.