Winterwandelen bij de Obernbergersee

Als je zoekt naar een winterwandeling dan zijn er verschillende mogelijkheden. Wandelen over geprepareerde winterpaden, of van de gebaande paden gaan en zelf je weg zoeken door het ongerepte winterlandschap. Maar je kan ze ook beide combineren! Dat is ook mogelijk bij de Obernbergersee, een (bevroren) meer dat bijna op grens van Oostenrijk met Italië ligt. Wij gingen hier op verkenning.

Wandelen of rodelen in de sneeuw

Als je naar de Obernbergersee rijdt kom je al vrij snel een grote en relatief ruime parkeerplaats tegen. Het kan hier vrij druk zijn en je ziet waarschijnlijk ook her en der sleetjes en ski’s uit de auto’s komen. Dat is niet gek, want hier vindt je tal van winteractiviteiten. Van rodelen tot toerskiën, maar dus ook winterwandelen en sneeuwschoenwandelen. Wij gaan vandaag voor het laatste, maar de sneeuwschoenen hebben we in het begin nog niet nodig.

We lopen eerst namelijk over het geprepareerde pad wat anderen met ons volgen. Maar na een tijdje slaan wij van het normale pad af en duiken we wat verder de bossen in, tijd om onze sneeuwschoenen aan te trekken!

Test je wintergear

Omdat we van de gecontroleerde wegen af gaan komt ook de volgende uitdaging om de hoek kijken: lawinegevaar. Ook al blijven we in relatief vlak terrein, het is altijd belangrijk om je lawine drie-eenheid mee te nemen en die goed te testen. Gelukkig hebben we dat aan het begin van het pad al gedaan. Je kan namelijk je lawinepieper testen met een vaste testpaal die langs het pad staat. Je ziet het steeds vaker en wat ons betreft best wel handig! We kunnen dus met een gerust hart op pad.

Waar gaan we heen?

We hebben vandaag niet een heel specifiek plan, behalve dat we naar het meer (de Obernbergersee dus) willen wandelen. We zoeken niet direct een extreme uitdaging, maar gewoon een lekkere dag op pad. We hebben natuurlijk wel een idee waar we naartoe willen, maar kijken ook even op het bord aan het begin van de wandeling. Die geeft nog even wat meer informatie over de mogelijke routes dus we besluiten om onze wandeling nog wat langer te maken.

Zoals gezegd volgen we eerst het stukje over de rodelbaan richting de Obernbergersee, maar al snel gaan we van het pad af en komen we in een schattige vallei met wat huisjes en vooral veel witte heuvels. Zo nu en dan komt er een toerskiër voorbij. Wij hebben ook het plan om dit jaar te gaan toerskiën, dus we kijken alvast even hoe zij het doen. Ziet er nog wel een beetje spannend uit. Op onze sneeuwschoenen voelen we ons nu nog een stuk zekerder dus wandelen we lekker verder.

Rondom de Obernbergersee en omhoog

Na een tijdje komen we weer samen met het geprepareerde wandelpad, de sneeuwschoenen kunnen even uit en we wandelen langs het bevroren meer. Helaas is het weer niet super zonnig, maar alsnog is het een mooi plekje. We wandelen nu niet helemaal het meer rond, maar slaan af naar het oosten.

Vanaf hier duiken we weer de bossen in en is het weer tijd om onze sneeuwschoenen aan te doen. We maken her en der een nieuw pad en zorgen ervoor dat we niet over de toerski-route lopen. Ze komen hier namelijk met best wel veel vaart naar beneden. We zien op de kaart nog wat almen staan en zijn benieuwd hoe het er uit ziet. Dat wordt ons einddoel van vandaag. Als we bij de alm zijn zien we dat de alm zelf helaas dicht is, maar wij hebben gelukkig onze eigen thermos meegenomen.

Bankjes en benen uitgraven

We maken een van de bankjes vrij van sneeuw en hebben vanaf hier een vrij uitzicht op de bergen om ons heen. We zijn boven de boomgrens uitgekomen en dat maakt het landschap gelijk weer heel anders. Omdat het vandaag wat bewolkt is, is het ook niet heel warm. Nadat we onze soep en thee ophebben is het dus weer tijd om terug te wandelen. We besluiten dat we dat via een ander pad doen en gaan dus toch nog wat op onderzoek uit.

Ondanks dat we niet per se op zoek waren naar avontuur, komen we toch weer op een bijzondere plek terecht. In ons geval gebeurt dit vaker en we kunnen er inmiddels wel om lachen. We lopen tussen de bomen door, maar onder ons ligt overduidelijk geen pad. Nee onder ons ligt een dik pak verse sneeuw en daaronder nog een hoop grote stenen. Dat betekent dat de ene stap een stukje de sneeuw in gaat en de volgende je halve been laat verdwijnen. Bruno vindt het fantastisch en zoekt zelf een route door de diepe sneeuw heen. Hij is echt onze gids vandaag en wij volgen hem braaf. Hij weet namelijk perfect het pad weer te vinden en zo kunnen we weer via de bekende weg afdalen.

Op zoek naar hulp

Wanneer we weer bijna terug bij de auto zijn, horen we plots boven ons een bijzonder geluid. Na een paar seconden is het overduidelijk: een helikopter. Waarschijnlijk op zoek naar iemand die hulp nodig heeft denken wij. Het is best een uitdaging want het gebied is heel bebost en je kan er niet zo goed doorheen kijken. De helikopter blijft dus ook maar rondjes vliegen. Het is altijd een beetje beangstigend omdat je niet precies weet wat er aan de hand is, maar gelukkig lijkt het probleem na enige tijd toch opgelost.

Met een gerust hart lopen wij ook het laatste stukje weer terug. Een heerlijke sneeuwschoenwandeling die je in een paar uur kunt maken. We komen hier vast nog eens terug, maar dan in de zomer.