3 daagse huttentocht met hond in Italië

Een huttentocht met hond lopen? Lange tijd dacht ik dat het niet mogelijk was! Misschien 1 keer een hutovernachting en een top beklimmen, dat kan zeker. Dat hebben we ook al vaker met onze hond Bruno gedaan. Maar 2 hutten vinden die dicht bij elkaar liggen én waar ook honden welkom zijn? Dat leek me een moeilijke opgave! Maar inmiddels heb ik een aantal routes gevonden en we begonnen met een 3 daagse huttentocht samen met onze hond Bruno in Italië.

3 dagen over de Pfunderer Höhenweg

Na een tijd gefrustreerd het internet te hebben afgespeurd voor mogelijkheden met je hond besloot ik dat ik zelf maar wat dieper onderzoek wilde doen. Bijna alle online blogs die je tegenkomt zeggen namelijk hetzelfde: een huttentocht met je hond is niet mogelijk. Ik weigerde dat te geloven en ging op zoek naar hutten waar je met je hond kon overnachten. Alle hutten die ik vond plotte ik op een kaart en zo kreeg ik een duidelijk overzicht van hutten die dicht bij elkaar liggen en waar misschien een mogelijkheid was toch echt een (korte) huttentocht met onze vriendelijke viervoeter te doen. En ja hoor, ik vond een aantal mogelijkheden!

Omdat we in de zomer aardig wat volle weekenden hebben was onze tijd beperkt. We wilden namelijk in het pinksterweekend op pad, begin juni dus. De tijd waarin veel hutten nog helemaal niet open zijn. Maar net over de grens van Oostenrijk naar Italië, in de zuiderlijke Zilleralpen hadden ze hun deuren geopend. En zo kwam het dat wij 3 dagen een deel van de Pfunderer Höhenweg liepen.

Huttentocht met je hond

We pakten onze (en Bruno’s) spullen en gingen op pad voor ons avontuur. Een huttentocht lopen met een vriend of vriendin is al heel wat, maar als je ook je hond nog meehebt dan is het helemaal mooi. Toch zijn er nog best wat zaken waar je rekening mee moet houden als je een huttentocht loopt met je hond.

Is het pad bijvoorbeeld niet te technisch? Is de route niet te lang? Is je hond fit genoeg en waar zijn de waterpunten waar je hond eventueel extra kan drinken. Het kost net even wat meer voorbereiding dan normaal, maar het is zeker goed te doen. Wil je weten waar je nog meer aan moet denken als je met je hond een huttentocht gaat lopen? Lees dan de blog over slapen met je hond in een berghut.

Dag 1 van Oberlappach naar de Edelrauthütte

Op dag 1 rijden we vanuit ons huis in Tirol naar de gratis parkeerplaats bij Oberlappach. Een route die normaal iets meer dan 2,5 uur zou kosten, dus we vertrekken niet al te vroeg. Maar waar we geen rekening mee hadden gehouden is dat iedereen wil genieten van het lange Pinksterweekend en al snel staan we in de file. Na 4 uur rijden parkeren we onze auto bij een parkeerplaats in de bocht van de weg en gaan we op pad. We duiken de bossen in voor de eerste kilometers en passeren het Lago di Neves. Normaal gesproken zal het hier aardig druk zijn, maar vandaag is er bijna niemand. Het weer is ook niet super vandaag, maar het is gelukkig nu nog droog.

Bij dit stuwmeer vinden we nog een klettersteig die helemaal op de wand van het stuwmeer is bevestigd. Het ziet er tof uit, maar wij lopen vandaag door. Halverwege het meer slaan we af en gaan we verder omhoog. Het pad is heel geleidelijk en wordt nergens heel steil. Wel ligt er nog redelijk wat sneeuw. Dat is niet gek zo vroeg in het seizoen op deze hoogte, maar het loopt net wat anders dan een normaal pad. Zeker als we halverwege het sneeuwveld ook met een flinke regenbui te maken krijgen. We maken haast en komen halverwege de middag aan in de Edelrauthut aan waar we weer lekker kunnen opwarmen.

In de hut maken we een praatje met de huttenwaard en hij vertelt ons dat er echt nog heel veel sneeuw ligt op de volgende etappe. Zeker 2 uur door sneeuw ploeteren zegt hij. Nu zijn wij niet snel bang van een beetje sneeuw en besluiten gewoon te kijken wat ons de volgende dag te wachten staat.

Dag 2 van de Edelrauthütte naar de Tiefrastenhütte

Na een lekker ontbijt gaan we de volgende ochtend weer van start. Althans, dat is het plan. De afgelopen nacht heeft het nog flink geregend en dat is nog niet opgehouden. Het water klettert tegen de ramen en de wind maakt een ongelooflijk lawaai als het tegen de hut op botst. Niet echt een aantrekkelijke sfeer om lekker te gaan wandelen. Dus nemen we nog een kopje koffie, nestelen ons in de stube en wachten rustig af.

Om 10 uur kunnen we dan toch vertrekken. Vandaag is een vrij lange dag, maar we voelen ons fit en meestal zijn we ook relatief snel. Het pad van vandaag is ook niet moeilijk, maar je moet wel een aantal passen over. Elke keer komt er weer een nieuw uitzicht en kijk je een ander dal in. De route is super rustig en we komen naast een kudde geiten niemand tegen. Tegen een uur of 2 houden we (bij deze nieuwsgierige geiten) even lunchpauze. We zijn nu net voor het sneeuwrijke punt.

Als we weer verder lopen zien we dat er al een hele hoop sneeuw weg is, dat scheelt! Alleen de tweede pas heeft nog veel sneeuw omdat het een noordwand is. En deze pas is ook vrij steil. We kijken naar het terrein en zien dat we een kleine couloir door moeten. Op de kaart zag ik dat hij ongeveer 40 graden is en dat is dus opletten geblazen! Ben je namelijk niet ervaren met sneeuw en de gevaren hiervan, kan je er met deze steilte echt niet doorheen. (tip is ook om deze tocht iets later in het jaar te plannen) Gelukkig hebben we aardig wat ervaring en manoeuvreren we ons door de beste route die we kunnen vinden. Wanneer we veilig en wel op de pas staan zien we ons doel, de tiefrastenhut, al liggen. Een korte en relatief steile afdaling volgt. Tijd voor wat lekkers!

Dag 3 van de Tiefrastenhütte naar Mühlwald

De afgelopen nacht hebben we heerlijk in onze eigen kamer geslapen, net zoals de eerste nacht trouwens. Nadat we wat ontbijt op hebben is het tijd voor de laatste dag van de tocht. Vanuit de Tiefrastenhütte heb je nog de mogelijkheid om een extra top te beklimmen, maar wij vinden het wel goed voor vandaag. We dalen af en al heel snel zien we andere mensen omhoog komen. Eerst een, dan twee en het worden er steeds meer. Een drukke dagwandeling dus! Zeker omdat het vandaag een feestdag is en de zon lekker schijnt. Na een tijdje lopen wij weer weg van de populaire route en zijn we weer alleen. We hebben nog 1 klim voor de boeg en hebben daarna een uitzicht op de prachtige bergen ten noorden van ons. Inclusief de imposante Hochfeiler.

Vanaf nu kan het dalen écht beginnen. Nog 1100 meter omlaag over 4,5 kilometer. Dat betekent een steil pad en dat klopt ook. Waar we ons eerst nog in de setting van the sound of music begeven gaat het terrein al snel over in een steil bospad vol met zigzaggen. Ach het hoort er nu eenmaal bij als je een huttentocht loopt.

Terug met de bus, of toch niet?

Rond lunchtijd hebben we de hele afdaling gehad en staan we weer in het dal. Er gaat een bus terug vanuit Mühlwald naar Lappach en we lopen naar het busstation. Helaas zien we dat we de bus nét hebben gemist en dat de volgende pas over 2 uur komt omdat het vandaag een feestdag is.

Het is inmiddels aardig warm en we zijn wel toe aan een lekkere pizza op het terras. Ik heb dus geen zin om nog 2 uur te wachten in een dorpje dat helemaal niets heeft. Ik besluit aan de overkant van de weg te gaan staan met mijn duim omhoog. Na nog geen 10 minuten stopt de eerste auto en neemt me mee. Toevallig moet hij precies op dezelfde parkeerplaats zijn als wij staan, wat een geluk! Ik pak de auto en rijdt weer terug naar Thomas en Bruno die nog zitten te wachten. Zo kunnen we dus toch nog op tijd door naar het terras en genieten van die heerlijke pizza.