Beklimmen van de Kilimanjaro – deel 3

Kilimanjaro - deel 1 Kilimanjaro - Deel 2

Nadat Thomas zijn blog heeft gedeeld over het behalen van de top van de Kilimanjaro, delen we hier nu het derde en laatste deel van deze mooie en bijzondere toch! Dit keer geschreven door Sylvia en haar ervaring tijdens de laatste 2 dagen. Hiervoor starten we ook weer met de dag naar de top, de enige dag die we op andere manieren hebben gelopen.

Een vroege start

Zoals jullie in de blog van Thomas hebben kunnen lezen gaan we heel vroeg van start. Om 11 uur ‘s avonds gaat de wekker, zodat we ons kunnen klaarmaken voor de top poging. Gelukkig heb ik weinig moeite met slapen deze week en heb ik toch nog een paar uurtjes mee kunnen pakken. Maar zo goed als ik kan slapen, zo slecht kan ik tijdens deze tocht eten.

Laten we weer even naar het begin van de beklimmen gaan.
De eerste halve dag ging namelijk nog hartstikke goed, maar nadat we aan het einde van de middag een kipkluifje hadden gegeten begon mijn maag met protesteren. Dit duurde tot aan het einde van de tweede dag toen mijn lichaam er genoeg van had en ik alles terug doneerde aan de berg 😉 Helaas heb ik mijn eetlust daarna niet helemaal meer terug gekregen (deels vanwege de hoogte). Dus de koekjes die we krijgen net voordat we naar de top gaan, gaan er maar met moeite in. Desondanks het weinige eten voel ik me niet heel slecht, ik voel me eigenlijk nog best fit en klaar om van start te gaan.

Als we om 12 uur klaar staan vraagt de gids ons echter waar onze gaiters zijn. Shit.. die zitten nog ergens helemaal onder in mijn tas. Snel zoeken we de gaiters op en trekken ze aan, geen overbodige luxe blijkt later.

Voetje voor voetje

Omdat we voor aan het kamp staan, hebben we al zo’n 100 hoogtemeters gewonnen ten opzichte van de anderen achter aan het kamp. We lopen daarom al snel het kamp uit een stijl stuk omhoog. Ondanks dat het tempo heel langzaam gaat, merk ik toch al snel dat we op grote hoogte zitten. Na zo’n 2 uur zegt onze gids ons dat we mogen stoppen en dat vind ik wel even fijn. Omdat ik astmatisch ben, en met name tijdens inspanningen, neem ik nog even een extra pufje van mijn medicijnen. Ik merk tijdens het laatste half uur al de last van de hoogte, de kou en mijn verstopte luchtwegen dus hoop dat wat medicijnen daar tegen helpen. Na een paar minuten gaan we weer verder omhoog, maar mijn keel voelt steeds dichter en dichter bij iedere stap die we nemen. De gids merkt het en neemt de zware spullen uit mijn tas en die van Anne over (die ook wat last heeft van de hoogte). Na nog zo’n half uur met een lichtere tas merk ik dat het nog niet beter gaat en ik veel slijm heb in mijn keel.

Ik geef bij de hoofdgids aan dat ik dit tempo niet zou kunnen volgen en ik loop samen met de hoofdgids op een rustiger tempo. Er zijn nog 2 gidsen bij en de anderen lopen verder omhoog. Na een paar bemoedigende woorden en “doe rustig aan” ga ik op pad met mijn gids. Na nog een half uur ploeteren, merk ik dat mijn keel dit echt niet accepteert en als de gids vraagt hoe het gaat moet ik toch aangeven dat ik moet omkeren. Een momentje even balen, maar op dat moment voelt het het beste. Ik probeer onder alle lagen kleding te kijken hoe hoog ik eigenlijk ben. Het is nog steeds vrij donker, maar met mijn hoofdlampje op denk ik iets in de 5200 meter te zien. Echt nog te ver van de top.

Want water?

Na mijn besluit om terug te gaan roept de hoofdgids heel hard omhoog dat de 3e gids terug moet komen. Hij zal mij mee naar beneden nemen en zorgen dat ik weer netjes bij de tent aankom. Deze gids was de eerste dagen een van de dragers en al snel zal blijken waarom hij de rest van de dagen geen gids was, hij sprak namelijk zo goed als geen woord Engels.

In het donker is het vrij lastig communiceren met handen en voeten, maar gelukkig ben ik gewend om in de bergen te lopen en kan ik vertrouwen op mijn eigen ervaring. De gids neemt mijn tas over en gaat er als een speer vandoor. Omdat ik al veel heb gevraagd van mijn lichaam is dit tempo voor mij ook echt te hoog. Als ik wil aangeven dat we langzamer moeten, denk hij elke keer alleen maar dat ik water wil en komt dan met mijn waterzak aanzetten. Na een tijdje weet ik het toch duidelijk te krijgen en lopen we iets rustiger naar beneden.

In het donker is het vrij lastig communiceren met handen en voeten, maar gelukkig ben ik gewend om in de bergen te lopen en kan ik vertrouwen op mijn eigen ervaring

Als ik halverwege de tocht naar beneden nog onderuit kukel pakt de gids mij vast en laat me niet meer los tot we bij de tent zijn. Arm in arm strompelen we de terug naar het kamp en eenmaal daar aangekomen helpt hij om mijn jassen en schoenen uit te doen. Inmiddels is het ergens tussen 5 en 6 uur in de ochtend, dus ik duik snel de weer tent in. Ik ben zo blij dat ik weer kan liggen, maar al snel merk ik dat ik een ontzettend misselijk gevoel krijg en binnen 5 minuten ligt de hele inhoud van mijn maag buiten de tent op de grond. Duidelijk een teken dat ik te ver ben gegaan en dat het slim was om terug te gaan.

De ober die ons de rest van de week het eten heeft gebracht is in het kamp achtergebleven en merkt dat ik me verre van goed voel. Na een paar minuten komt hij met een super grote (en sterke) kop gember thee aanzetten. Ik drink hem helemaal leeg en val daarna gelijk weer in slaap. Dat heeft met goed gedaan! Een kleine 3 kwartier later komt de zon op en wordt het te warm in de tent. Dan maar naar buiten om te genieten van het weer.

A nice chat

Ik vind een fijne steen om op te zitten en van de zon te genieten. Al snel ben ik niet meer de enige en komt een man uit Duitsland vlak bij me zitten. Hij had geen zin om naar de top te gaan, dus was lekker in zijn tent gebleven. Hoewel ik zijn motivatie niet helemaal begrijp is het wel een gezellig gezelschap en kletsen we een eindje weg. In de tussentijd probeer ik in te schatten waar de rest van de groep zit, ze zullen nu ergens tussen stella point en de top zitten. Ik reken uit hoe laat ze terug zullen zijn en verwacht zo tussen half 10 en half 11.

Na nog zo’n 2 uur te hebben gepraat komt de vriend van de Duitser terug van de top en gaan ze inpakken. Wel is hij zo vriendelijk dat ik nog zijn verrekijker mag lenen, zo kan ik namelijk het laatste stukje in de gaten houden en kan ik het laatste half uur tot 3 kwartier van de rest precies volgen.

Vanaf 9 uur probeer ik het laatste stukje heel goed in de gaten te houden, maar pas rond kwart voor 10 zie ik een groepje dat ik herken. Een rode trui en 5 mensen in totaal. Dat zouden ze wel eens kunnen zijn! Nog eens 10 minuten later weet ik het vrij zeker en als ze er bijna zijn besluit ik om ze het laatste stukje weer tegemoet te lopen. We zijn heel blij dat we weer bij elkaar zijn!

Voor mij is het natuurlijk heel gek om niet te weten hoe het boven op de berg gaat, maar ik had er niet aan gedacht dat het andersom ook heel vreemd was. Omdat we al uit elkaar liepen hebben we geen afscheid kunnen nemen en hadden ze geen idee hoe ik er aan toe was. Gelukkig zijn we allemaal ongedeerd en gaat de rest lekker even uitrusten van deze zware tocht!

Nog even naar beneden

Nu we het grootste deel hebben gehad hoeven we alleen nog maar “even” naar beneden. Gelukkig gaat dit bij mij heel vlotjes en heb ik voldoende energie over om op een lekker tempo naar beneden te kachelen. De rest heeft wat minder kunnen rusten en merken het wel aan de energie.

Na de top slapen we nog 1 nachtje in een kamp. We krijgen weer lekker popcorn en kletsen na over onze ervaringen. Dit is ook gelijk de enige dag dat ik kan eten als een paard en werk dan ook zoveel als mogelijk weg. De laatste dag nemen we afscheid van de groep, maar niet voordat ze nog 1 keer de befaamde Kilimanjaro liedjes hebben gezongen.

Tijdens deze laatste relaxte dag lopen we terug naar het beginpunt en na een korte busrit ploffen we neer bij het hotel. Een welverdiend biertje en een ervaring om nooit te vergeten!

Oh en of ik het nog een keer zal doen? In het begin zei ik van niet, maar misschien wil ik het nog wel eens proberen. Ik weet dat mijn conditie op zeeniveau echt nog een stap omhoog moet om hoger in de bergen te kunnen compenseren. Ook zag ik daar een groepje Nederlanders die de laatste dag vooral overdag liep en 9 uur over de tocht naar de top kon doen. Iets waar heel weinig mensen voor kiezen, maar iets wat ik zeker zou overwegen. Dus zeg nooit nooit, misschien sta ik ooit nog eens op de top!

Onze video over de Kilimanjaro (en safari)