Beklimming Sadnig – Hohe Tauern Oostenrijk

Tijdens onze vakantie in 2019 verbleven we in het prachtige gebied de Höhe Tauern. In dit gebied ligt de Sadnig groep, een groepje bergen met als hoogste top de Sadnig zelf. Met zijn 2745 meter een mooie hoogte voor een fijne dagwandeling. Voor de eerste keer nemen we Bruno mee naar een bergtop. We hadden gelezen dat deze top niet al te moeilijk is, maar met een hond weet je dat nooit helemaal zeker totdat je op de top bent!

Vroeg langs de koeien

We beginnen, zoals we vaker in de bergen doen, vroeg in de ochtend. Het is dan nog lekker fris en dan zijn we hopelijk voor het warmste deel van de dag al klaar met het zware werk. We parkeren de auto bij het Sadnighaus en lopen eerst een klein stukje naar beneden. We merken al snel dat we ook hier niet om onze grote loeiende vrienden heen kunnen. Als we namelijk het pad af lopen zien we gelijk een groepje koeien staan. Gelukkig kunnen we net ervoor naar rechts, richting het pad dat ons leidt naar de top.

Nadat we het eerste stukje zijn gedaald, mogen we weer stijgen. En hoe, het is gelijk flink aanpoten want het is een vrij steil klimmetje door het bos. Na een klein stukje te hebben gelopen begint Bruno ineens te blaffen. Dit doet hij soms als hij mensen ziet en er een beetje van schrikt. Maar nu horen we na 3 seconden een ander geluid terug. Een flinke loei. En al snel merken we waarom. Een mama koe loopt namelijk met haar kalf over het smalle paadje onze richting uit. Omdat we hun weg niet willen verstoren proberen we zo snel mogelijk de steile bossen naast het pad in te duiken. We houden ons vast aan de takken en zien de mama koe met haar kalf op nog geen 2 meter afstand rustig voorbij lopen. Het was even schrikken, maar gelukkig loopt iedereen daarna weer tevreden door.

Na een tijdje door het bos te hebben gelopen passeren we de boomgrens. En ondanks dat het in het dal nogal bewolkt was, beginnen we nu een klein zonnetje te zien. We vervolgen onze weg tussen het gras en komen uit op een prachtig hoogtedal.

een mama koe loopt namelijk met haar kalf over het smalle paadje onze richting uit..

Een lekker zonnetje

Het hoogetdal waar we doorheen lopen heeft een aantal grote rotsen waar we omheen moeten lopen. Gelukkig is het pad, zoals vaak in Oostenrijk, goed aangegeven met een rode en witte streep. Op deze manier volgen we makkelijk die route die ons naar de top zal leiden. Omdat we goed op schema lopen pakt Thomas de drone er nog even bij om wat shots te maken voor ons filmpje. Dat geeft Bruno en mij ook mooi de kans om eventjes te rusten.

Na het maken van de shots lopen we weer verder en komen we in een ander mooi hoogtedal terecht. Tot nu toe is deze route al erg mooi en afwisselend. Inmiddels begint ook steeds meer de zon te schijnen en het wordt al aardig warm. We zijn alleen de zonnebrandcrème vergeten in het dal, dus moeten we goed zorgen dat we niet verbranden.

Op naar de top

Na een aantal uur lopen komen we uit op het punt waar je kan kiezen voor het beklimmen van de Mulleter Sadnig, een kleinere top van de Sadnig groep met 2569 meter in totaal. Wij kiezen er voor om de andere kant op te gaan, richting de Höhe Sadnig. Ondanks dat we de afgelopen tijd veel over gras en zachte grond hebben gelopen, komen we nu toch op het rotsachtige gedeelte. We beginnen makkelijk met een een duidelijk aangegeven pad. We zien al een top boven ons uit steken, maar we denken dat dat niet de top is die we moeten hebben.

Na nog een stukje te hebben gelopen, komen we op een wat lastiger terrein. Hier zijn namelijk grote rotsblokken die af en toe wat wiebelig zijn. Het is dus goed opletten waar je je voeten neer zet. Ook voor Bruno is dit de eerste keer op een dergelijk puinhelling, maar die huppelt er redelijk vrolijk overheen. Ik ben hier altijd een stuk voorzichtiger dus duurt het wat langer voordat ik me er weer bij voeg.

We zien al snel dat de top die wij zagen inderdaad nog niet de juiste was. Niet gek ook, want daar staat helemaal geen topkruis op. We moeten dus nog een stukje verder. Zodra we om de voortop heen zijn gelopen zien we al snel de echte top met het kruis. We schatten in dat het nog zo’n 20 minuten wandelen is. Ook zien we dat het wel een steil stukje lijkt op het einde.

We hadden vooraf ook al gelezen dat het laatste stukje wat steil kon zijn, maar we wisten niet hoe groot dat stuk was. Omdat we nog niet weten of het mogelijk is om met Bruno hier op te lopen spreken we af er naar toe te gaan en daar te kijken hoe het zal gaan. Hoe dichter we bij de top komen, hoe meer we zien dat het wel redelijk te doen is. Bruno is geen kleine hond en kan dus ook best wel grote stappen of sprongen maken. Alleen wordt het zo’n 2 tot 3 meter onder de top was lastiger. Dat is echt een stukje klauteren waar Bruno niet zelf op kan. Maar met een beetje hulp van ons moet dat wel lukken. We zorgen er voor dat wij zelf stevig staan en helpen Bruno aan het tuigje omhoog. We kunnen Bruno namelijk in zijn tuigje een beetje tillen zonder dat het vervelend wordt. En zo kan hij toch de laatste stapjes naar de top geholpen worden.

Na zo’n 3,5 uur lopen staan we met zijn 3’en op de top. Dit is de allereerste echte bergtop voor Bruno en met 2745 meter een mooie prestatie! De top biedt een prachtig uitzicht over het gebied, en soms zien we door de wolken een stukje van het dal. In het westen zien we in de verte de Petzeck en de Grossglockner boven de wolken uitsteken. In het oosten zien we de Ankogel. Er zijn nog wat mensen die toch wel een beetje verbaasd vragen of onze hond hier helemaal naar boven is komen lopen. Ik wil nog even terug grappen dat hij uit een helikopter is gesprongen, maar ik denk dat het feit dat hij daar zit toch redelijk voor zich spreekt 🙂 Ik schrijf al onze namen, ook die van Bruno, op in het topboek dat bij het kruis hangt. Na een fijne pauze besluiten we weer naar beneden te gaan.

Een andere weg terug

Als we weer terug komen bij de splitsing besluiten we dat het tijd is om te gaan eten. We pakken onze gebruikelijke lunch erbij en maken een lekker soepje, we smeren ons broodje en eten ons gekookte eitje. We zien af en toe nog wat mensen voorbij komen lopen, maar erg druk wordt het nooit. Na een half uurtje pauze vervolgen we onze weg.

Het leuke aan deze route is dat je de terugweg deels via een andere route kan lopen. Omdat we goed op schema liggen en snel op de top waren hebben we er voor gekozen om de terugweg langs de andere, iets minder steile, route te lopen. Deze route is wel iets langer, maar het biedt ook weer andere uitzichten. Als we weer bijna terug zijn in het dal sluiten we onze dag af zoals we zijn begonnen, met een groepje koeien. Ik probeer ze rustig een andere kant op te laten lopen en gelukkig werkt het. Snel glippen we langs het hek en lopen de laatste meters naar de auto.

De Sadnig is een prachtige top en niet al te moeilijk. Wel passeer je een puinhelling en moet je op het einde wat klauteren. Het is daarom een leuke manier om een dag in de bergen te beleven met een lichte uitdaging. Óók met hond!