Beklimming Tête de la Muraillette

De Tête de la Murailette is een berg gelegen in het Ecrins en is 3019 meter hoog. Het is te bereiken vanuit meerdere routes, wij liepen vanaf de hut aan Lac de la Muzelle omhoog naar de top.

De vakantie in augustus 2015 had ons geleid naar het Ecrin waar we verschillende tochten hebben gemaakt. Een daarvan was de beklimming van de Tête de la Murailette, een berg van 3019 meter hoog. De allereerste keer dat ik boven de 3000 meter zou lopen. Vooraf hadden we al wat omschrijvingen gezien, maar een duidelijk beeld van deze berg hadden we nog niet.

Wel hadden we besloten om de tocht in 2 dagen te lopen. De eerste dag liepen we naar de hut bij Lac de la Muzelle op 2105 meter hoogte. In zo’n 5 uurtjes rustig aan wandelen komen we rond 14:00 aan bij de hut waar we de middag heerlijk genieten van de zon en het uitzicht. De tocht naar de hut was prachtig en heel makkelijk aan te lopen. De paden zijn breed en niet al te stijl. Onderweg heb je een grote verscheidenheid aan uitzichten en we zien zelfs nog een paar bergmarmotten.

De eerste keer in een hut

Thomas had al regelmatig in een berghut geslapen, maar voor mij was het de allereerste keer. Een mooie beleving waardoor ik gelijk verkocht was aan het slapen in de bergen. Na 4 gangen met heerlijk eten hadden we de energie weer goed aangevuld. We sliepen op een lager waar 3 verdiepingen boven elkaar lagen. We sliepen gelukkig onderop, zodat we er makkelijk uit kunnen midden in de nacht voor de nodige toilet stop. Rond half 6 gaat de wekker zodat we ons kunnen klaarmaken voor de wandeling. Om 7 uur laten we de hut achter ons op weg naar boven.  

Op weg naar de top

Het eerste stuk leidt ons naar de Col du Vallon op 2540 meter hoogte. Het eerste stuk wandelen gaat makkelijk en er is een duidelijke route. Vanuit  deze Col kun je namelijk de berg oversteken, zodat je kunt afdalen langs de andere kant. Wij kozen er dus voor om vanaf hier nog zo’n 500 te stijgen naar de top. 

Vanaf dit punt is de route aanduiding steeds minder. Her en der staan er wat steenmannetjes die ons laten zien hoe we tot op de top kunnen komen, maar er is geen duidelijke route aangegeven. De route gaat vanaf hier enkel over puinhelling naar de top. Af en toe moeten we flink zoeken waar de route naartoe gaat. Er loopt nog één ander stel naar de top en we lopen een tijdje dezelfde route. Zij besluiten om een andere route te nemen naar de top dan wij en het laatste stukje lopen we over de kam naar boven.

Zo’n 100 meter onder de top wordt het lastiger en is het niet meer mogelijk om te wandelen. Dit stuk van de berg is wel traverserend langs te graat af te leggen. Een luchtige passage dus en door de wolken zien we niet hoe diep de afgrond is. Iets wat ik nogal spannend vind omdat ik nog niet vaak had geklommen. Na even een rustmomentje besluit Thomas om de route te verkennen om te kijken of deze passage lang door gaat. Het klauterstuk was ongeveer 10 meter en het viel wel mee. Thomas gaat voorop en laat mij de makkelijkste route zien.  

De laatste meters omhoog zijn vooral puinhelling waar je redelijk goed op kunt lopen. Het blijft natuurlijk uitkijken omdat er altijd steentjes weg kunnen rollen onder je voeten en de afgrond alsnog steeds vrij stijl is. Na zo’n 4 uur wandelen komen we om 11:00 aan op de top. We komen daar het andere stel tegen en maken wat foto’s van elkaar. 

afdalen langs de andere kant

Na even een korte pauze op de top lopen we weer terug naar beneden. En ondanks dat de route door middel van steenmannetjes was aangeduid op de heenweg, is het toch lastiger om de route terug te vinden. De wolken komen steeds meer omhoog en voor we het weten is het volledig mistig. Even lopen we verkeerd en moeten we weer omkeren. Gelukkig heeft Thomas de heenweg op zijn sporthorloge getracked waardoor we weten welke richting we op moeten. 

Na ongeveer 2 uur afdalen komen we weer terug op de col. Het is inmiddels 13:00 en we besluiten om hier te lunchen. Tijdens deze lunch komt een mooie steenbok ons vergezellen. Wat een prachtige beesten zijn dit!

We kunnen niet al te lang luilakken, want we moeten nog zo’n 1700 meter dalen vanaf de col naar de hoogte van de auto. De afdaling vanaf de col is ook weer goed aangegeven en makkelijk te lopen. Er is 1 klein stukje waarbij we staalkabels bevestigd zien, maar spannend is het niet. Tijdens de afdaling komen we langs Lac du Lauvitel, een mooi meer waar veel mensen zitten en kinderen spelen. We zijn er bijna…. 

Of toch niet… Terwijl we naar beneden lopen vertelt Thomas dat we nog een stukje moeten lopen over de hoogtelijn om bij de auto te komen. En voor wie Thomas een beetje kent, hij smokkelt altijd met de afstand en het is stiekem toch verder dan hij in eerste instantie zei.

Als we weer terug zijn op 1300 meter blijkt het nog 4 kilometer te zijn naar de auto. We zijn al aardig moe want we zijn inmiddels al 10 en een half uur onderweg. De laatste vier kilometer gaan daarom ook nogal langzaam en na precies 12 uur lopen komen we weer aan bij de auto.

Na een mooie en soms wat spannende tocht stappen we tevreden in. Een fijne douche en een lekkere maaltijd zijn meer dan welkom!