Door een sneeuwstorm op huttentocht – Peter Habeler runde

In de zomer van 2021 liep ik met mijn vader van 63 een zesdaagse huttentocht door de Alpen, de Peter Habeler Runde. De eerste drie dagen hadden we vooral nodig om in een goed ritme te komen en in beter weer te belanden zodat we langzaam aan konden gaan genieten van deze bijzondere tocht voor ons tweeën. We waren er helemaal klaar voor om te beginnen aan de tweede helft van onze huttentocht, die zou bestaan uit ietwat eenvoudigere route op en over de grens met Italië. De komende dagen zouden echter weer een geheel nieuwe ervaring worden voor zowel mij als mijn vader met een volwaardige sneeuwstorm in augustus.

Naar de italiaanse grens

Op dag drie staan we weer redelijk vroeg op om aan onze tocht te beginnen. We hebben overnacht in de Olpererhütte die een prachtig uitzicht biedt vanuit de recent verbouwde hut over het mooie Slegeisee stuwmeer. Echter hebben wij sinds gistermiddag alleen maar wolken voorbij zien drijven en deze ochtend is er nog weinig veranderd. Er is alleen wel iets anders vandaag en dat zijn die kleine hoopjes sneeuw die zijn verzameld op de verschillende oppervlakten hier op bijna 2400 meter hoogte. Ietwat verbouwereerd stappen we naar buiten en beseffen we ons dat de huttenwaard van de vorige hut nog wel eens gelijk kon hebben gehad met de uitspraak dat de Friesenbergscharte die we gisteren passeerden vanaf vandaag niet meer toegankelijk zou zijn.

We vervolgen onze weg terwijl de sneeuw licht blijft vallen. Het zicht is beperkt en daardoor kunnen we niet genieten van het uitzicht. Het looptempo is vandaag wel een stuk fijner omdat we veelal langs de hoogtelijn lopen. Daarnaast weten we goed te schakelen met onze laagjes als we een keer omhoog of omlaag gaan waardoor we goed op temperatuur blijven en niet beginnen te zweten. Ondertussen passeren we (zoals het er naar uitziet) mooie valleien en watervallen, maar we zien er niet veel van. De bergen rechts van ons zijn met een goede laag sneeuw bedekt vanaf zo’n 2700 meter.

In de ochtend begint het toch al snel op te klaren. De wolken trekken weg en we krijgen steeds meer uitzicht. Zo zien we ook de mooie wandelweg die achter ons ligt en de prachtige valleien die we gepasseerd zijn zonder het eerder echt te beseffen. Het stuwmeer is inmiddels al bijna weer uit zicht en we lopen verder in een stille doodlopende vallei die ons naar de grens met Italië zal brengen. Wat ons vooral opvalt is dat het pad hier vrijwel alleen nog maar uit blokkenterrein en puinhellingen bestaat. Waar in de regel deze terreinen nog redelijk geëffend zijn, is dat hier zeker niet het geval. Het laat maar weer eens zien dat de Peter Habeler Runde nog niet de bekende huttentocht is die het best zou mogen zijn. We bewegen ons rustig voort over het oneffen blokkenterrein waardoor we op dag vier toch wel enigszins vermoeid raken.

In de verte zien we het Pfitscherjochhaus midden op de pas liggen. Voordat we daar zijn moeten we eerst nog een stukje klimmen. We besluiten eerst te stoppen voor de lunch en lopen daarna op ons gemak omhoog naar onze bestemming van dag vier. Het Pfitscherjochhaus ligt bijzonder opzichtig midden op de pas en is een goede toeristische plek voor (voornamelijk Italiaanse) dagwandelaars. In de buurt vind je ook de grenspaal. Het is meteen duidelijk dat dit geen Oostenrijkse hut is. Er is een buffet als bij een wegrestaurant en de hut is vrij groot. Terwijl wij onze voortgang nog eens bespreken bij een biertje zien we dat buiten het zicht alweer verdwenen is en de wolken volop rondom de hut hangen.

Naar het hoogtepunt van de peter habeler runde

De volgende dag beginnen we goedgemutst aan onze tocht. We hebben zelfs een beetje uit kunnen slapen want we hoeven vandaag slechts 600 meter te klimmen. We hebben het pad ook al een beetje kunnen zien dat langs de bergwand omhoog gaat en ons naar 2700 meter moet brengen. Het is een fijne dag. Het weer is helder en we hebben eindelijk de ruimte om lekker te kunnen genieten van de tocht. We staan dan ook meerdere malen stil om het uitzicht rondom ons in ons op te nemen. Ondanks dat gaan we nog steeds snel en liggen we op schema om met lunchtijd al in de hut te zijn!

Naar deze dag heb ik het meest uitgekeken, of misschien wel specifiek naar de hut waar we vannacht slapen. Die vormt het figuurlijke (en bijna letterlijke) hoogtepunt van de gehele huttentocht. De Landshütter Europahutte is een typische kleine knusse berghut die ook nog eens op een zeer afgelegen pas op 2700 meter hoogte ligt. Ik houd ontzettend van dit soort hutten in onherbergzaam gebied. Veel wandelaars slaan deze hut juist over als ze de Peter Habeler Runde lopen, maar ik zou de huttentocht juist voor deze hut gaan lopen. Terwijl we omhoog lopen richting de pas met Oostenrijk vragen we ons af waar de hut eigenlijk ligt. Deze moet namelijk aan de andere kant van de pas liggen. Ondertussen is het weer omgeslagen en begint het zelfs weer ligt te sneeuwen.

Vlak onder de pas hebben we de hut nog niet in zicht. Omdat het weer nu snel verandert willen we toch wel graag naar binnen. We laten ons dan ook verleiden om de pijlen te volgen die ons rondom de pas lijken te wijzen, in plaats van erover. En dan ontdekken we na zo’n 300 meter dat het pad verdwijnt. In deze (en eigenlijk alle) omstandigheden is het onverstandig om dit pad te volgen en dus keren we terug. Even later staan we dus op dezelfde plek en klimmen we alsnog het steile stuk richting de pas op. Als we bovenkomen staan we meteen recht voor de hut en lijkt dit dus ook de enige juiste keus te zijn geweest.

Ingesneeuwd op 2700 meter hoogte

We gaan naar binnen en zijn blij om bij deze laatste hut ook een lunch te kunnen nemen. We laten ons deze dan ook bijzonder goed smaken. In de middag maken we gebruik van een kleine opklaring en de tijd die we hebben om het gebied rond de hut een beetje te verkennen en te kijken of het andere pad dat we zochten toch mogelijk was geweest. Op dat moment wordt vanaf deze kant nog meer duidelijk dat een heel deel van het pad is weggeslagen. We zien een groot net liggen met spullen voor de helikopter en wachten in spanning af wanneer deze zal arriveren. Het zal alleen nog wel even duren voordat de helikopter zal komen en het wordt in de middag al snel duidelijk waarom.

Aan het eind van de middag begint het echt met sneeuwen en hier op 2700 meter blijft het ook meteen goed liggen. Af en toe lopen we naar buiten om te kijken hoe het ervoor staat. Het is nog steeds augustus en we zijn dus enigszins verrast met de hoeveelheid sneeuw die er op dit moment van het jaar al op deze hoogte kan vallen. Voorlopig zitten we veilig in de warme hut en kijken we vaak naar buiten om te zien hoe het weer zich ontwikkelt. Er is op deze hoogte ook nauwelijks bereik. Iets waar ik normaal gesproken erg van hou, maar niet wanneer ik de weerberichten voor de volgende dag op wil halen. Gelukkig heb ik een Garmin bij met satellietcommunicatie en zo kan ik het weerbericht voor de volgende dag ophalen.

Dat weerbericht is helaas niet al te best. De volgende dag (en dagen) zal de sneeuw alleen maar toenemen. Wij moeten morgen eigenlijk nog twee passen over om bij de auto te komen, of überhaupt in Oostenrijk, en beginnen ons dus wel lichtelijk zorgen te maken. Er zijn in de hut ook nog vier andere wandelaars met dezelfde zorgen. Een voor een gaan we in gesprek met de huttenwaard om de situatie te beoordelen. De andere wandelaars gaan waarschijnlijk de volgende dag afdalen, Voor onze passage zou het nog net moeten kunnen laat te huttenwaard weten, maar het is vooral afwachten op de volgende dag. Met die gedachten gaan we naar ons koude lager op de bovenste verdieping terwijl het dakraam verder en verder dichtsneeuwt.

Door de sneeuwstorm

De volgende dag staan we met een zenuwachtig gevoel op. Wat gaan we doen en wat is wijsheid? Normaal gesproken gaan we met dergelijk slecht weer niet te bergen in, maar de keuzes lijken op dit moment beperkt. De huttenwaard laat ons deze ochtend wederom weten dat het waarschijnlijk net zou kunnen en met die informatie besluiten we toch maar op pad te gaan. We kleden ons dik aan. Gelukkig hebben we de afgelopen dagen met veel lagen kleding gesjouwd en dat komt nu goed van pas. Ook mutsen en handschoenen zijn van de partij en op dit moment een noodzakelijkheid.

We stappen naar buiten en komen meteen in een onwerkelijke wereld terecht. Het is nog steeds augustus, maar nu sta ik op 2700 meter hoogte in 5 tot 10 centimeter opgehoopte sneeuw. Het waait hard, sneeuwt en is ook nog eens een paar goede graden onder nul. Daarnaast is het pad dat hier over blokkenterrein loopt volledig ondergesneeuwd. Voorzichtig gaan we op weg en besluiten we toch een poging te wagen. Onderweg komen we lange ijspegels tegen. Zodra we de eerste pas overgaan belanden we midden in de sneeuwstorm. Het sneeuwt nu van onder naar boven en mijn pet raakt van onderen helemaal besneeuwd. Het wandelen over dit blokkenterrein is ontzettend gevaarlijk. Een verkeerde beweging hoeft nog niet direct een lange val te betekenen, maar een verstuikte enkel kan al voor veel problemen zorgen. Op een reddingsdienst hoef je dan de komende 4 uur niet te rekenen en terug strompelen naar de hut zal je ook minstens 2 uur duren. Al deze gedachten gaan door mijn hoofd terwijl we ons een weg banen door het blokkenterrein. Het zorgt ervoor dat we over twee kilometer uiteindelijk 2,5 uur doen, al die tijd met een sneeuwstorm rondom ons.

ZODRA WE DE EERSTE PAS OVERGAAN BELAND IK MIDDEN IN DE SNEEUWSTORM. DE SNEEUW ‘VALT’ NU VAN ONDER NAAR BOVEN TEGEN DE ONDERKANT VAN MIJN PET AAN!

We blijven gelukkig kalm en warm. Daardoor gaan we niet haasten en bewegen we ons rustig voort. Door de vijf wandeldagen hiervoor hebben we ook het nodige zelfvertrouwen om over het blokkenterrein te bewegen. Helaas zijn ook hier delen van het blokkenterrein niet goed geprepareerd waardoor we met onze handen en voeten om sommige rotsblokken moeten klimmen. Bij de tweede pas lijkt de sneeuwstorm wat te luwen. Het terrein is nog steeds lastig. We moeten nog stukken klimmen, maar het gaat langzaam aan beter. Dan merken we langzaam dat we onder de sneeuwbui uit beginnen af te dalen. Er wacht nog een steil stuk afdalen voor ons, maar voorlopig lijkt het heftigste deel van het weer en de tocht erop te zitten!

Terugblik vol trots

Iets verderop komen we tot rust. Het sneeuwt niet meer op deze hoogte en we krijgen zicht op de bergen rondom ons. Het valt op dat er overal sneeuw is gevallen tot zo’n 2200 meter hoogte. We beseffen ons dat we een heel avontuur achter de rug hebben en zijn blij dat we er goed doorheen zijn gekomen. Met het uitzicht van de bergen rondom ons maken we onze laatste gezamenlijke foto van deze huttentocht. Daarna gaan we richting de laatste steile afdaling. Door de verbeterde weersomstandigheden en de goede bekabeling is dit gedeelde geen probleem meer, maar juist leuk en spectaculair. We maken dan ook nog wat leuke foto’s voor het thuisfront.

Wat volgt is een afdaling die ons nu steeds sneller en sneller naar het dal zal brengen en daarmee ook bij het eindpunt van onze huttentocht. Dit moment na elke huttentocht of bergbeklimming vind ik heerlijk. Het is een soort ‘victory lap’ te midden van al die mooie natuur om je heen. Je hoeft je minder zorgen te maken over de tocht en kan daardoor meer genieten van het moment en de omgeving. Ik denk terug aan de afgelopen dagen en de mooie momenten die we hebben gehad. Ook ben ik ontzettend trots op mijn vader die niet alleen de tocht heeft volbracht, maar ook samen met mij door deze spectaculaire sneeuwstorm heeft genavigeerd. Samen zijn we veilig beneden gekomen en hebben we een prachtig avontuur beleefd. En daar kijk ik met veel plezier op terug.

Terwijl we terug naar de auto lopen vraag ik mijn vader of hij nog een keer op huttentocht zou willen. Zijn antwoord is misschien wel, maar dan waarschijnlijk wel voor minder dagen. Ik ben, na alle dagen en omstandigheden, blij dat hij deze huttentocht zo heeft ervaren dat het voor herhaling vatbaar is. Dat hoeft natuurlijk niet. Wat er in de toekomst nog te gebeuren staat zien we dan weer wel. Maar dit mooie avontuur van ons samen pakken ze ons niet meer af!