Solo huttentocht door de vanoise – deel 3

Alleen op pad in de bergen, het leek me wel wat. Een klein zaadje groeide uit tot een idee en waar ik eerst dacht 2 of 3 dagen op pad te gaan, werden dat er uiteindelijk 6. In 3 verschillende blogs neem ik je mee met mijn ervaringen van deze huttentocht door de vanoise. Wat er door mijn hoofd ging en hoe ik het heb beleefd. In deze blog dag 4 tot en met 6.

 

EEn veelzijdig berggebied

Na de lange dag van gisteren ben ik vroeg gaan slapen zodat ik genoeg rust pak voor mijn volgende dag. Gisterenavond heb ik de kaart nog uitvoerig bestudeerd om er achter te komen of ik weer zoveel puinhelling zal treffen. Op de kaart staat een wel een stuk puinhelling, plus een stuk Gletsjer. Maar omdat vandaag andere dezelfde richting op lopen heb ik er wel vertrouwen in dat het goed komt.

Ik sta om 7 uur op voor het ontbijt zodat ik om 8 uur kan vertrekken. De hut is nog rustig en dat vind ik heerlijk. Deze hut (refuge du Saut) heeft voor mij misschien wel de meeste charme. Hij is klein van stuk en ligt afgelegen in een vallei vlak aan het snelstromende water.

Na een fijn ontbijt start ik weer als een van de eerste uit de hut. Vandaag wordt het heerlijk weer. Wanneer ik over het smalle bergpad loopt komt de zon boven de berg langs en begint het mijn huid op te warmen, dit is echt een fantastisch gevoel. Helemaal alleen in de bergen, de zon en prachtige planten om me heen. Dit gebied kenmerkt zich door de rijke flora en fauna en ook vandaag klopt dat helemaal. Omdat ik dus zo vroeg ben heb ik ook een ander groot voordeel: de dieren zijn nog allemaal uit hun schuilplaats.

Van gemzen tot gletsjers

Wanneer de groene omgeving langzaam verandert in puin en gruis verandert ook het leefgebied. Ik loop vlak langs de gletsjer en zie op een afstand de eerste groep gemzen. Ik blijf even staan om ze te bewonderen. Ik denk dat ze mij wel zien maar dat verder niet zo spannend vinden en ze gaan gewoon hun gang. Even later zie ik nog een groep gemzen die hier hun huis hebben gevonden. Dit landschap is echt magisch. Het is open, kaal en alleen maar steen en ijs. De rode kleur maakt dat het me doet denken aan een verlaten maanlandschap.

Op dit moment begeef ik me ook op de plek waar de weg volgens de gids wat moeilijker te vinden zou zijn. Maar gelukkig gaat het me goed af. Het is een redelijk groot en vlak gebied met af en toe steenmannetjes. Ondanks dat er geen pad loopt kan ik door middel van de GPS en deze gestapelde stenen prima mijn route vinden.

Wanneer ik de pas overloop zie ik alweer het volgende prachtstuk van deze wandeling, het prachtige Lac Blanc die vlak bij de hut moet liggen. Ik loop vandaag naar Refuge Peclet Polset. Het is alleen nog wel een stukje wandelen. Het laatste deel van de route gaat voornamelijk omlaag. Hoewel ik nog even een stukje tussendoor klim om een ander gletsjermeer te bewonderen.

Het blijft vandaag heerlijk warm en zonnig en dus neem ik tijdens de afdaling extra tijd om te pauzeren. Op dit moment zie ik ook meer mensen om me heen. Deze hut is favoriet voor dagjes mensen en mensen die de GR55 lopen. Maar ook voor een andere bergliefhebber:

Tijdens deze route zie ik namelijk overal om me heen Marmotten. En niet op een afstand, maar gewoon op een paar meter van mij vandaan. In heel dit park mogen geen honden komen en ik snap inmiddels ook wel waarom. Het is bijzonder om zoveel marmotten zo dichtbij te zien.

Overnachten bij Refuge Peclet Polset

Ik kom, wederom vrij vroeg bij de hut aan en ga lekker op het terras zitten met een frietje en een lekker koud biertje. Af en toe maak ik een praatje maar ik besteed mijn tijd voornamelijk aan het lezen van boeken op mijn e-reader. Hoe langer ik onderweg ben hoe minder behoefte ik heb om telkens met iemand te praten. En dat is best bijzonder voor een gezelschapsmens als ik. Heel de middag geniet ik van het uitzicht, de mensen om me heen en de warmte van de zon. En aan het einde pak ik ook nog even een gratis warme douche mee.

Tijdens het avondeten word ik omringd door bijna alleen maar Fransen en ik moet goed in mijn geheugen graven naar Franse woorden en zinnen om een gesprekje te kunnen voeren. Aan het einde van het diner mogen we allemaal naar buiten om bij de zonsondergang een shotje Génépi te drinken. Dat begrijpen we natuurlijk allemaal, of je Frans spreekt of niet 😊

Deel van de GR55 wandelen

Na weer een prima nacht en ontbijt maak ik me klaar voor de laatste langere etappe. Ik maak me een klein beetje zorgen want ik kwam er gisterenavond pas achter dat ik een bivakplek heb geboekt in plaats van een plek in de hut. Klein detail: ik heb geen tent bij me. Ik hoop dus maar dat de volgende hut nog een plekje binnen heeft voor mij.

Vandaag is ook de dag dat Thomas weer gaat vertrekken richting Frankrijk. Het is nog even spannen omdat hij eerst nog getest moet worden dus ik wacht in spanning af. Ondertussen loop ik weer over een prachtig bergpad. Vandaag hoef ik maar 1 pas over en is de weg niet al te moeilijk. Dit pad is ook een stuk drukker omdat het dus deel uitmaakt van de GR55 route. Ik heb tijdens mijn tocht al een aantal mensen ontmoet die deze route lopen en dat lijkt me toch ook wel tof om eens te doen.

Hoewel het vandaag nog steeds vrij zonnig is, is de wind wel aangetrokken en waait het hard. Ik kleed me dus wel wat dikker aan. Terwijl ik weer in alle vroegte alleen in de bergen ben zie ik ook vandaag weer allerlei dieren om me heen. Ik heb dit in nog een enkel ander berggebied gezien.

De route loopt weer langs een veelzijdig pad en ik kom de meest prachtige natuur tegen. Vlaktes vol met steenmannetjes zo ver het oog rijkt, groene velden afgewisseld met sneeuw en meertjes en ook steeds meer bomen. Onderweg naar de hut zie ik ook een pakezel omhoog lopen, waarschijnlijk met nieuwe voorraad voor de hut waar ik vandaag vandaan kwam. Op de Col de Chavière ben ik op het hoogste punt van de dag en dat voel ik gelijk. De wind raast tegen mijn lichaam aan. Vanuit hier is de Mont Blanc in de verte te zien, maar ik stop niet te lang. Zodra ik hem gespot heb begin ik weer met dalen.

Van Refuge de L’orgere naar Modane

Omdat dit mijn laatste volle etappe is neem ik een extra lange pauze in de luwte van de wind. Het laatste stukje loop ik met volle energie en ook vandaag kom ik weer tijdens lunchtijd aan bij de hut, Refuge L’Orgere is het dit keer. Gelukkig hebben ze nog een plekje en ook vandaag vermaak ik me met het lezen van mijn boek. Aan het eind van de middag komen er gezellig een aantal Nederlandse kinderen bij mij aan tafel zitten. We zagen elkaar ook bij de vorige hut en ik ben inmiddels de aangewezen persoon voor ze om spelletjes mee te spelen. Een ander groepje Nederlanders weet mij te vertellen dat het vandaag tijd is voor de liveband die zo nu en dan komt spelen.

Tijdens het diner ben ik ingedeeld bij de Franse tantes, zoals ik ze noem. Een gezellig  groepje van 3 Franse dames op leeftijd die gezellig hun wijn met mij delen. De liveband is niet perse de beste die ik ooit heb gehoord, maar door de sfeer, de wijn en het feit dat dit mijn laatste nacht in de hut is geniet ik er volop van.

De laatste ochtend sta ik langzaam op, ik wil niet te vroeg vertrekken want Thomas moet nog een stuk rijden voordat hij in Modane is. De plek waar we elkaar weer gaan ontmoeten. Het is maar 2 uur lopen en het is vooral heel mistig. Het pad is glad en heeft veel wortels en stenen. Ik merk dat ik er eigenlijk wat minder zin in heb en dat ik aan het aftellen ben tot ik weer beneden ben. Na een goede 2,5 uur door het bos kom ik weer in de bewoonde wereld. Aan de ene kant voelt het vreemd, maar aan de andere kant ook wel weer heerlijk. Na nog een half uur wachten zie ik de vertrouwde camper aan komen rijden.

We zijn weer bij elkaar en ik kan gelukkig weer knuffelen met de mannen, en snel schone kleren aandoen! We rijden samen door naar Italië waar we met zijn drieën gaan genieten van nog 2 heerlijke weken in de bergen.