Panorama uitzicht op de dachstein vanaf de rettenstein

Het Dachstein massief is een prachtig gebergte in de regio Salzkammergut. Vanaf de Rettenstein (ook wel bekend als de Rotelstein) heb je een prachtig panorama uitzicht over dit massief. De uitdagende wandeling met vele klauterstukken geeft een mooi perspectief op de steile bergwanden aan de noordkant van het Dachstein massief. Op een regenachtige en bewolkte dag trekken we erop uit om dit panorama tussen de wolken tevoorschijn te zien komen.

Panorama uitzicht op Dachstein

Op een regenachtige dag stijgen we met de auto boven het bergdorpje Filzmoos uit. We zijn op weg naar de Rettensteinhütte waar onze wandeling naar de top van de Rettenstein zal beginnen. Hier kunnen we de auto makkelijk parkeren en er rijdt zelfs een bus naar dit punt want er wordt vriendelijk gevraaggd om hier ruimte voor vrij te laten. Druk is het echter niet vandaag. We hebben al de nodige regenbuien over ons heen gekregen en de kans is groot dat dit vandaag nog vaker gaat gebeuren.

Toch hopen we dat de voorspelde opklaring vandaag wel gaat plaatsvinden. De wandeling die we vandaag lopen naar de Rettenstein is namelijk één van de wandeling rondom het Dachstein massief die je een prachtig uitzicht geeft op de vele mooie pieken die dit massief rijk is. Het is dan wel handig dat we om ons heen kunnen kijken en niet volledig in de wolken zitten. We klimmen door wat lichte bebossing omhoog en passeren ondertussen een kudde koeien. Onder ons krijgen we steeds meer uitzicht op het dal en de wolken die er doorheen trekken.

De bossen worden lager en uiteindelijk lopen we omhoog op een met stenen uitgesleten pad dat door de struiken slingert. Omdat het geregend heeft zijn de stenen best wel glad. Het pad dat we volgen staat aangegeven als zwart (technisch) pad. In onze ervaring liggen die niveaus nog best wel eens uit elkaar en we vragen ons af of het komt doordat het pad hier en daar wat rotsachtiger is. Er lopen in ieder geval niet zoveel wandelaars want het pad is soms wat lastig te vinden. We zijn een paar honderd meter verder wanneer er wolken voor ons optrekken. Meteen krijgen we een prachtig zicht op het noordelijk panorama van deze wandeling. De prachtige bergtoppen van de Grosse Bischofsmütze, Amkarwand, Steiglkogel en Hochkesselkopf liggen nu voor ons. We blijven even staan om het uitzicht ins ons op te nemen.

beklimmen van de Rettenstein

Hoewel we de struiken nooit echt verlaten verandert het landschap nu wel om ons heen. Er komt steeds meer rots zichtbaar en de we kunnen de graat ook al gedeeltelijk volgen. Het is ook meteen duidelijk waarom dit de Rettenstein is, want de rotsen hebben een opvallend rode kleur. Het wordt nu ook duidelijk waarom dit pad als zwart aangegeven staat. Echt moeilijk wordt het niet, maar hier en daar is het toch wel nodig om handen en voeten te gebruiken. De markering is soms ook ietwat misleidend. Er staan grote rood-wit markeringen die je via een klauterstukje omhoog brengen. Wanneer je erop geklommen bent en omkijkt zie je ineens dat het dalen pad (zo lijkt het althans) een eenvoudigere route om het klauterstuk heen is. Echt duidelijk wordt het voor ons nooit en we blijven daarom maar de markeringen volgen.

Voor onze hond Bruno is dat soms nog wel een uitdaging. Bruno kan prima klimmen en klauteren en die vaardigheden moet hij dan ook vaak inzetten. Een enkele keer moeten we hem een klein kontje geven of moet hij toch wel een serieus sprongetje maken. Terwijl we ons langzaam over de graat voort bewegen vragen we ons af of we straks op een punt zullen komen waar hij echt niet op kan. Niet veel later staan we dan ook voor zo’n punt van ca. 2-3 meter waar recht omhoog klauteren vereist is. Met Bruno hier omhoog gaan is nog wel redelijk te doen, maar dalen wordt al een stuk lastiger. We zijn van plan om langs een andere kant af te dalen, maar wanneer die afdaling nog lastiger is zullen we toch ook via dit pad terug moeten kunnen. Zo blijven we nog even twijfelen (en de graat verder te verkennen) totdat we besluiten om toch maar verder te gaan.

Gelukkig blijkt het een goed besluit want het vervolg van de graat is gelukkig eenvoudiger. Vanaf de graat hebben we steeds een mooi uitzicht behouden op het noordelijk panorama, maar nu begint het wel meer dicht te trekken. Over een laatste stuk graat, dat voornamelijk uit gras bestaat, wandelen we naar het topkruis van de Rettenstein toe. Vanaf de top hebben we magisch uitzicht dat we niet snel zullen vergeten. Het noordelijk panorama is nu uit zicht dankzij de wolken, maar in het noordoosten zien we nu wel de serieuze wanden van de Hoher Dachstein. richten het zuidoosten zien we ontzettend veel verschillen wolkenlagen die als watten op elkaar gestapeld lijken. Daartussen zien we af en toe stukjes vallei waardoor het lijkt alsof we echt in de wolken zweven.

Technische afdaling in slecht weer

Lang kunnen we niet van het uitzicht genieten. We besluiten een lunchplekje te zoeken met uitzicht op de Hoher Dachstein, maar zodra we zitten kruipen de wolken samen boven de Rettenstein. Terwijl we aan ons soepje zitten hebben we ongeveer 10 meter zicht, waarschijnlijk het slechtste uitzicht dat we tot nu toe gehad hebben op een van onze wandelingen. Het is nu ook wat kouder, maar gelukkig nog wel droog en daar zijn we blij mee. Na de lunch besluiten we dan ook maar te beginnen aan de andere afdaling, want we hebben weinig hoop dat het weer nog gaat verbeteren. Met behulp van onze GPS horloges, de vele steenmannetjes en de goede markering kunnen we het pad, ondanks de omstandigheden, goed volgen.

We hebben onze hoop gevestigd op een makkelijkere afdaling dan de heenweg, maar dat valt nog best tegen. Ook hier zijn enkele klauterstukjes te vinden, al zijn ze deze keer voor Bruno geen enkel probleem. Zodra we het eerste deel vanaf de top zijn afgedaald komen we uit op een steenachtige graat. Het pad loopt echter langs de rand van deze graat, waar deze overgaat in een puinhelling. Het gevolg is dat de afdaling een combinatie wordt van klauteren, grote stukken steen die makkelijk gaan rollen en klein puingrind waardoor je zelf ook snel gaat glijden. Het maakt de afdaling best technisch waardoor we met veel geduld en concentratie af moeten dalen. En dan te bedenken dat dit pad een rode (moeilijk, maar niet technisch pad) gradering heeft gekregen.

Na een goede drie kwartier afdalen komen we op het zadel van het Sulzenhals uit. Vanaf hier lopen er wandelpaden richting het Dachsteinmassief, maar het zicht is inmiddels zo slecht dat je niet meer kunt zien waar die langs lopen. Een grote regenwolk wordt hier over het zadel gejaagd en voordat we het weten staan we in de stromende regen. Snel trekken we onze regenkleding aan en maken we aanstalten om verder af te dalen. We hebben voor vandaag al genoeg geklommen en zijn blij dat we net voor deze regenbui van de graat af zijn. De rest van het pad is nu in ieder geval een stuk eenvoudiger, al zijn er nog een hoop plassen die we proberen te vermijden.

Oostenrijkse gezelligheid op weg naar de camper

Twintig minuten lopen we door de regen en inmiddels zijn we zeiknat. De regenjassen helpen wel, maar we hebben onze regenbroeken niet meegenomen en daar hebben we nu toch wel een beetje spijt van. Gelukkig zijn we aangekomen bij de Sulzenalm Wallehenhütte. Vaak slaan we het middagdrankje bij een hut over, maar dit keer kijken we er heel erg naar uit om even op te warmen. In eerste instantie nestelen we ons onder een afdakje omdat we ook een kleddernatte Bruno bij hebben, maar dan blijkt het dat we ook gewoon met de hond binnen mogen zitten en dat laten we ons geen twee keer zeggen!

We gaan naar binnen in de zeer warme stube en al meteen hebben we rode wangen. Het zit er bomvol met andere wandelaars die ook aan het schuilen zijn. Het is een typische Oostenrijkse hut met allerlei tegeltjeswijsheden aan de muren die over ‘Alpenliebe’ gaat. Onze bestelling is waarschijnlijk ook makkelijk te raden en geheel in Oostenrijkse stijl. Het wordt twee warme chocomelk (met slagroom) en natuurlijk een Kaiserschmarn. De komende minuten staan in het teken van opwarmen en vooral in het opdrogen.

Na een minuut of twintig zijn we weer iets droger en wordt het weer tijd om verder te gaan. De regen is nog niet opgehouden, maar we kunnen hier ook niet eeuwig blijven zitten. Dus stappen we weer naar buiten en laten we de vele regendruppels weer over ons heen vallen. Het pad terug naar de camping is wat eentoniger, maar dat komt ook vooral door het weer. We passeren nog enkele koeien en een mooi veldje waar je uitzicht zou kunnen hebben op de Torstein. In ons geval zien we daar natuurlijk niks van en lopen we dan ook snel verder. Na vier kilometer lang te zijn natgeregend komen we doorweekt bij de camper aan. Het voordeel daarvan is dat we ons snel om kunnen kleden. Het laatste deel van deze wandeling is best wel verregend. En toch kijken we met een goed gevoel terug op deze wandeling. We hebben namelijk mooie panorama uitzichten gehad, we hebben lekker geklauterd en ons helemaal tussen de wolken gewaand op de Rettenstein. We hebben alle elementen getrotseerd en daar uiteindelijk ontzettend van genoten!

De Dachstein Nature Trail is onderdeel van onze reis door europa