Via Ferrata Degli Angeli op Sardinië

Klettersteigen op een onbewoond eiland recht boven de blauwe zee met een lekker zonnetje? Wanneer je in Sardinië bent kan dit allemaal. Sardinië is een groot eiland en in vrijwel alle hoeken kun je spectaculaire via ferrata’s vinden. Wanneer je in het noordoosten van Sardinië bent, in de buurt van Olbia, dan valt je al snel een bijzonder rotsachtig eiland voor de kust op. Het eiland Tavolara is een opvallend eiland waar (op een militaire basis na) geen mensen wonen. Daarnaast vind je hier de uitdagende via ferrata Degli Angeli. En deze via ferrata stond hoog op ons verlanglijstje, dus onderzochten we de mogelijkheden om deze te beklimmen. 

Het eiland bereiken

Om de via ferrata te kunnen beklimmen moet je eerst op het eiland zien te komen. En dat vereist nogal wat regelwerk. Het eiland is op zich goed bereikbaar via een ferry vanuit Porto San Paolo voor toeristen die op het strand van Tavolara willen liggen. Wij zaten echter in het laagseizoen waardoor de ferry laat in de ochtend vertrok en vroeg in de middag terug zou komen. Omdat wij voor de via ferrata Degli Angeli kwamen moesten we rekening houden met de tijd die we nodig zouden hebben voor het voltooien van de route.

Na flink wat regelwerk krijgen we het uiteindelijk voor elkaar om mee te liften met een gids op een kleine rubberboot

De Via Ferrata Deglia Angeli staat omschreven als een EEA route (Escursionisti Esperti con Attrezzatura, ofwel een route voor deskundige wandelaars met uitrusting). Het komt erop neer dat je een route hebt die meer ‘aided climbing’ is dan een echte Via Ferrata route. Het gevolg is dan ook dat je vaak stukken zonder bekabeling hebt. De route is niet altijd even duidelijke en waar er bekabeling is zijn er alleen op de meest noodzakelijke plekken voetsteunen aangebracht. De rest is simpelweg een kwestie van gaan hangen in de kabel, voeten tegen de wand plaatsen en heisen maar. Om af te dalen wordt er voor deze route vaak aangegeven dat je moet abseilen (een keer 55 meter en een keer 35 meter). Dit kan echter ook gewoon via een ander bekabeld pad. Al met al zijn we met de totale route al snel zeven tot acht uur bezig. Daarvoor zouden we met de ferry te weinig tijd hebben.

Daarom gingen we op zoek naar alternatieven. Een kano huren was niet echt een optie omdat we die niet acht uur wilden achterlaten. Een bootje huren gaf dezelfde problemen en betalen voor een overtocht was eigenlijk te duur. Na een toer langs verschillende gidsen van het eiland en flink wat regelwerk kregen we het uiteindelijk voor elkaar om vanuit Cala Finanza mee te liften met een gids op een kleine rubberboot. De gids gaat zelf met een groep de via ferrata Deglia Angeli doen. Wij mogen gebruik maken van de oversteek.

Het beginpunt vinden

En zo zitten we op een vroege ochtend in een klein rubberbootje terwijl we langzaam de oversteek maken naar het eiland Tavolara. Het waait enigzins en het opspattende water zorgt ervoor dat we al redelijk snel natgeregend zijn. Vlak voor het eiland maakt de rubberboot een omweg langs de kust zodat de gids ons het startpunt van de via ferrata Degli Angeli kan laten zien. De gids moet namelijk zelf nog uitleg geven aan de groep over het via ferrata klimmen en wij zullen dus zelf vooruit gaan. Ik vind het prima want ik vind dat we geen gids nodig hebben aangezien we de technieken prima zelf beheersen.

Zodra we op het eiland zijn aangekomen vervolgen wij dan ook onze route richting het aangegeven beginpunt. Het beginpunt blijkt toch lastiger te vinden dan gedacht. Zodra het reguliere pad stopt volgen wij een relatief begaanbaar pad over links omhoog. We vinden hier ook de rode merktekens van de route. We klauteren een stuk omhoog omdat we denken dat daar de start van de route ligt. Dit blijkt echter de klimroute te zijn. Nadat we moeizaam terug klimmen staan we weer op vaste grond. We moeten nu alsnog op zoek naar de echte route. Deze lijkt echter onvindbaar.

25 minuten lang zoeken we om uiteindelijk het beginpunt van de route te vinden. Blijkbaar hadden we een minder zichtbaar pad naar rechts (omlaag) moeten volgen op punt waar we eerder links omhoog gingen. We zijn blij dat we de route gevonden hebben, maar we zijn ondertussen wel een uur kwijtgeraakt met het zoeken naar de route. Daarmee liggen we ook ineens achter op de gids en zijn groep.

De route van de Degli Angeli wisselt af tussen bekabelde stukken (hangen, steunen en heisen) en redelijk steile plateaus waar de route naar het volgende bekabelde stuk moet worden gevonden. Een gids is hier geen overbodige luxe. Niet vanwege de moeilijkheid, maar om de route snel en gemakkelijk te kunnen vinden. Zonder gids zijn we vooral zoekende naar het volgende stukje via ferrata. We willen straks niet te laat bij de boot terug zijn en houden dan ook een stevig tempo aan om weer in de buurt van de gids en zijn groep te komen. Dit tempo hakt er stevig in. We zijn nu ook een zij-vallei ingeslagen waardoor het ontbreken van wind en de aanwezige zon het behoorlijk warm maken. Het klauteren met het blauwe water op de achtergrond maakt het wel een mooie omgeving, maar we hebben niet veel tijd om daar van te genieten.

Keuzes maken

We wisselen ongeveer vijf bekabelde secties af met geklauter en zoektochten naar de route. Na 200 meter klimmen krijgen we zicht op de top van de Degli Angeli. Die ligt nog zo’n uur van ons verwijderd ligt. De gids en de groep hebben inmiddels de top bereikt. Omdat wij zelf geen abseiltouw mee hebben op vakantie hebben we met de gids afgesproken dat we samen met de groep abseilen. Zo zouden we weer tegelijk aankomen bij de boot. Omdat de gids op de top niet op ons zal blijven wachten moeten wij een keuze maken. Gaan we door in dit moordende tempo om de groep alsnog proberen bij te halen of keren we om zodat we nog enigzins van de tocht kunnen genieten? We besluiten dat we liever op het gemak afdalen en genieten. De route vereist ook de nodige aandacht en die kunnen we goed gebruiken om rustig en gecontroleerd af te dalen.

We stoppen dan ook even op ons hoogste punt en genieten van het uitzicht op Sardinië en het water rondom Tavolara. Vervolgens keren we om en dalen voorzicht af langs de route. Het terugvinden van de route lijkt omlaag zelfs nog lastiger dan omhoog. Gelukkig hebben we nu de tijd. We zijn ons nu ook meer bewust van het uitzicht en de bijzondere klim die dit is. De route is niet bepaald leuk, maar het klimmen op dit afgelegen eiland heeft toch wel wat bijzonders. Tijdens de afdaling komen we nog twee andere klimmers tegen die de poging wagen. Zij komen waarschijnlijk van de ferry en gaan het in onze optiek niet halen om op tijd terug te zijn. Dit blijkt ook als we ze later tegenkomen en horen dat ze om ongeveer dezelfde reden als wij zijn teruggekeerd.

Twee en half uur later zijn we terug op het strand. We wachten op de gids die een paar uur later ook terug is. We hebben de top niet bereikt maar zijn wel weer een ervaring rijker. Ik besef me dat het hebben van een gids af en toe geen kwaad kan, al is het alleen maar om de juiste route snel en gemakkelijk te vinden. We weten nu ook dat we een ‘echte’ via ferrata leuker vinden om te doen, waar de route zelf het leukste element is. In het geval van de Via Ferrata Degli Angeli is de EEA route zelf minder leuk, maar draait het meer om het bereiken van de top en het uitzicht. Het belangrijkste is dat we beseffen dat klimmen of wandelen onder tijdsdruk inbreuk maakt op je vermogen om te kunnen genieten. En genieten zal altijd ons eerste doel blijven. Daarom zijn we blij met de keuze die we gemaakt hebben om terug te keren. We kijken dan ook met een positief gevoel terug op deze via ferrata op het mooie eiland van Tavolara terwijl we terugvaren in het rubberbootje en langzaam weer doorweekt raken door de opspattende golven.