Wandelen naar de Wangenitzsee

De zomer van 2019 bracht ons naar de Hohe Tauern in Oostenrijk. In deze regio hadden we verschillende wandelingen gepland. Een daarvan was de eendaagse wandeling naar de Wangenitzsee. Een mooi bergmeer vlak bij de Wangenitzseehütte. Al heel de vakantie begint het te regenen aan het eind van de middag, dus willen we weer op tijd terug zijn. We hoeven vandaag niet ver te rijden, want de opgang zit in hetzelfde dalletje als de camping. Echter lijkt het alsof je niet verder kan op de weg, maar dat mag je gelukkig wel. Want na heel wat haarspeldbochtjes komen we uit bij de parkeerplaats.

Een dal met dieren

We starten vroeg en rond kwart voor 8 vertrekken we naar de hut en net zoals de andere dagen tijdens onze vakantie is het ook vandaag vrij bewolkt. Van andere vakanties zijn we vaak gewend om in de hete zon te lopen, maar we raken steeds meer gewend aan dit bewolkte weer. We beginnen het zelfs wel fijn te vinden dat het niet zo warm is.

Vanaf de parkeerplaats volgen we een bredere weg met kiezelstenen. Dit is onze derde wandeling van de vakantie en de andere wandelingen hebben ons geleerd dat er in dit gebied veel koeien rond lopen om lekker te grazen. Omdat wij onze hond bij hebben zijn wij hiervoor wel extra op ons hoede. Na een korte tijd lopen zien we de eerste groep koeien al staan. Wij blijven aan de andere kant van het schrikdraad en een nieuwsgierige koe komt op ons afgelopen. Er zit niets anders op dan even afstand nemen en wachten tot ze zijn afgedaald. Na een paar minuten wachten kunnen we er door en lopen we snel voorbij deze groep.

We vervolgen onze route lans een pad met mooie watervalletjes, we lopen hier nog tussen de bomen en groene vlaktes. Na nog een tijdje te hebben gelopen zien we wie er nog meer genieten van deze vlaktes: een groepje met wilde paarden. Deze lijken niet zo geïnteresseerd in ons en we weten dat Bruno niet schrikt van paarden, dus hier lopen we met een iets geruster gevoel voorbij.

Een wonderschoon dal

Het dal waar we in lopen is prachtig! De bomen verdwijnen langzaam aan en we zien aan beide kanten veel water naar beneden komen. Ondanks dat het bewolkt is lopen we bijna heel de tijd in vrij uitzicht en niet in de mist. Dat geeft een mooi beeld van dit fantastische dal.

Het pad is vrij eenvoudig en stijgt geleidelijk aan. Het is geen super steil pad en het is goed te belopen. Hierdoor kunnen we goed tempo aanhouden en is het ook voor Bruno een fijne wandeling. Een hele tijd lopen we langs een bergriviertje wat een leuke afwisseling biedt in het uitzicht. Boven zien we een huisje staan waar we naartoe moeten lopen. Als we die eenmaal bereiken is het tijd om even met de drone te vliegen.

Marmotten hier, marmotten daar

Na de drone pauze vervolgen we onze route naar de hut. Er komen langzaamaan steeds meer rosten en het pad wordt iets smaller. Maar nog steeds is het een goed te belopen pad waarbij we niet hoeven te klauteren. Waar we in het begin nog veel koeien en paarden tegen kwamen, zijn het hier vooral andere dieren.

Want aan marmotten geen tekort tijdens deze wandeling. We horen ze volop en Thomas ziet ze ook regelmatig. Ik ben vaak te laat waardoor ik hem weer heb gemist. Maar een van de marmotten was verre van schuw en bleef mooi op een steen liggen. Ik werd er zelf ook wel een beetje brutaler van en deed mijn rugzak af en kroop met mijn camera langs de berg steeds een beetje verder naar beneden. Na elke paar stappen stopte ik om een foto te maken voordat hij echt verdween. Uiteindelijk kon ik nog redelijk dichtbij komen, op een meter of 10 afstand. Helaas hadden we onze zoomlens niet bij, maar we hebben hem wel mooi op beeld gekregen!

In de verte zien we inmiddels een aantal vlaggen staan en we vermoeden dat het de hut is. We zijn echter nog niet heel lang onderweg, dus we twijfelen of wij nou sneller zijn dan verwacht, of dat het toch nog iets anders is dan de hut. Schijn bedriegt soms nog wel in de bergen, en het is toch wat verder lopen dan gepland. Als we na ongeveer 3,5 uur lopen aankomen bij de hut krijgen we een fenomenaal zicht. Dit meer is veel groter dan de meeste meren die we hebben gezien (het is het een na grootste bergmeer in de provincie). We zijn nog te vroeg voor de lunch, maar Thomas heeft een ander leuk idee.

Ik werd er zelf ook wel een beetje brutaler van en deed mijn rugzak af en kroop met mijn camera langs de berg steeds een beetje verder naar beneden

Rondje rond het meer

Thomas heeft namelijk gezien dat je ook rondom het meer kan lopen. Omdat het meer zo groot is kunnen we niet goed zien waar het pad aan de overkant loopt, maar we gaan toch op pad. Maar niet voordat we weer wat met de drone hebben gefilmd. Er is namelijk ook een klettersteig route bij dit meer, met een heel mooi bruggetje recht boven een waterval. Na een beetje te hebben gespeeld op een klein stukje van de klettersteig gaan we de ronde lopen. Halverwege komen we er alleen achter dat het toch wat te spannend wordt voor Bruno. Er is namelijk een stukje zonder pad, maar wel met kabels en nietjes. Wij hebben zelf ook geen zekering materiaal bij ons en we zien het niet zitten om in het koude water te vallen. We besluiten dus hetzelfde stuk weer terug te lopen.

Een koude lunch

Inmiddels is het tijd voor de lunch. We zien een terrasje bij de hut, maar we kunnen er niet komen zonder door de hut te moeten. We besluiten dus dat we een mooie steen opzoeken om op te zitten voor onze lunch. Hier merken we wel dat het goed bewolkt is en dat de bewolking af en toe ook om ons heen komt. Het wordt namelijk al snel wat kouder. We treuzelen niet te veel en na de lunch pakken we snel de spullen weer op voor de afdeling.

De afdaling loopt over hetzelfde pad als we omhoog zijn geklommen. Inmiddels trekt de bewolking steeds meer door het dal waardoor het soms ook wat mistig wordt. Omdat we dit pad al hebben gelopen hebben we goede referentiepunten over de afstand die we al gedaan hebben en die we nog moeten doen. We lopen weer voorbij het huisje en over de vlaktes. Waar we de paarden tegen kwamen is de vlakte nu echter leeg. En ook als we bij de plek komen waar de koeien stonden te grazen zien we een lege weide. Dat scheelt gelukkig weer wat wachten.

Na bijna 8 uur onderweg te zijn geweest komen we weer aan bij de auto met een heerlijke wandeling achter de rug. Dit betekent ook dat het al richting het einde van de middag loopt. En dat betekent deze vakantie maar 1 ding: regen! Gelukkig zitten we al in de auto als de eerste druppels vallen en kijken we terug op weer een fijne route in deze bergen.