Hike over de toppen boven Seefeld

Onze eerste dag in Oostenrijk, eindelijk is het zover. Voor wie ons volgt op Instagram weet dat we hier al lange tijd naar uit kijken. Heel deze zomer zullen we namelijk in Oostenrijk verblijven. Ons eigen plekje, midden tussen de bergen. We vonden een leuk appartement in de buurt van Seefeld en al maanden kijken we uit naar deze tijd. Nu is het eindelijk zo ver en zijn we met een relaxte tocht naar Oostenrijk gereden. Nadat we alle spullen hebben geïnstalleerd is het gelijk tijd voor een leuke hike. We moeten natuurlijk nog even acclimatiseren en dat kan alleen maar door de hoogte in te gaan. Met behulp van een kabelbaan wagen wij ons vandaag aan de eerste toppen van deze zomer.

Met de Bergbahnen Rosshütte omhoog

Hoewel ons appartement al op een hoogte ligt van 1200 meter, willen we graag nog wat verder de hoogte in. Maar omdat het onze eerste dag is, en we enkel de middag hebben, zitten we niet gelijk te wachten op een klim van meer dan 1000 hoogtemeters. Gelukkig hoeft dat ook helemaal niet. Bij Seefeld ligt namelijk de Rosshütte Bergbahn die je al een stukje omhoog helpt. Je hebt 3 stations, de Rosshütte, het Seefelderjoch en de Härmelekopf. Wij kiezen ervoor om naar het Seefelderjoch te gaan en van daar uit een ronde te lopen. Heb je zin in wat extra hoogtemeters, dan kan je ook het kaartje tot aan de Rosshütte kopen. Dat is zo’n 300 hoogtemeters extra en goed te doen. Voor de kabelbaan in Seefeld ligt een grote parkeerplaats. Hier plaatsen we onze auto, betalen €5 voor een dagkaart en trekken de schoenen aan. De kabelbaan gaat elk kwartier waardoor we rustig de tijd hebben om onze kaartjes te kopen. Voor prijzen en openingstijden over deze kabelbaan kijk je hier.

Van het Seefelder joch naar de Seefelder Spitze

Wanneer we uit de kabelbaan stappen komen we gelijk op een prachtig uitzichtpunt. Zo zien we mooi de toppen om ons heen en hebben we een goed beeld van de regio. Vanaf het Seefelder Joch zie je de top gelijk al liggen. Het is helemaal niet ver en er lopen ook redelijk wat mensen. Het wandelpad loopt over het graadje, maar is prima aangelegd. Dat geeft wel een heel tof beeld, omdat je aan beide kanten uitzicht hebt. Binnen een half uurtje staan we al op het topje, onze eerste top van het seizoen! De top ligt op 2221 meter hoogte, en dat zorgt gelijk voor een goed stukje acclimatisatie. Toen we omhoog gingen met de kabelbaan zagen we al het pad dat tussen de Seefelder Spitze en de Härmelekopf loopt. Van ver af leek het een steile vallei vol puin waarbij en meerdere sneeuwvelden overgestoken moeten worden. Daar ben ik nog niet helemaal op gekleed met mijn trainschoenen. Gelukkig is er halverwege het pad nog een mogelijkheid om al af te dalen, waardoor we eerst deze route van dichtbij kunnen bekijken. Na het topje dalen we daarom weer af en vervolgen we onze weg.

De Härmelekopf beklimmen

Het pad naar beneden is ietsje technischer, maar ook nog steeds goed te doen. Ik moet weer even wennen aan het wandelen op rots, zoals ik dat elk jaar weer heb. Als we een klein stukje hebben gedaald zien we een bord die zegt dat de toegang verboden is. Dat blijkt achteraf alleen te gelden voor deze afsnijroute, want we kunnen het pad gewoon op. Hoe dichter we bij het pad komen, hoe makkelijker hij er uit ziet. Het pad is namelijk gewoon goed aangelegd en in de sneeuwvelden zitten ook al sporen van anderen wandelaars. Op geen enkele plek wordt het echt spannend en het blijkt ook nog eens een stuk minder steil. Elke keer ervaren we het weer dat de paden van dichtbij beter te doen lijken dan van ver af. En elke keer laten we er ons ook weer door verbazen. De weg naar de Härmelekopf loopt via het Reither Joch. Hier is de splitsing naar onze top en de Reither Spitze. Die doen we vandaag niet, want deze top is enkel te bereiken met een geplaatste ladder van een meter of 10. Dat gaat Bruno niet lukken en ook wij willen lekker rustig starten met onze eerste wandeling. We komen aan bij het Reither Joch en hoeven dan nog maar een klein stukje door naar de top. Wanneer we hier aankomen zien we echt het allerschattigste topkruis ooit. Het is zo klein, dat is van veraf echt niet te zien. Na een korte stop is het tijd voor de terugweg.

Over pistes en langs de klettersteig

De weg naar beneden is gelijk al een flinke oefening voor de knieën. Het gruizige pad loopt zigzaggend terug naar de Härmelesgrat, waar ook een kabelbaan naartoe loopt. Af en toe moeten we een beetje zoeken naar de juiste weg, en uiteindelijk besluiten we over de piste terug naar beneden te lopen. Hier komt het pad ook op uit, dus dat was een goede keuze. Het pad lijkt over de hoogtelijn te lopen, maar stiekem heeft het toch nog wel wat hoogtemeters. Ondanks dat we ons eindpunt al lang zien liggen moeten we nog best een stuk wandelen. Gelukkig komen we onderweg nog wat leuke punten tegen. Een achtergelaten klimtouw in een multipitch route, de start van de klettersteig en meerdere kleine waterbronnen waar Bruno lekker kan drinken. Hoe snel we de topjes omhoog klommen, hoe langzaam de route terug lijkt te gaan. De afstanden inschatten is nog even wennen.

De weg naar beneden is gelijk al een flinke oefening voor de knieën.

Een drankje bij de Rosshütte

De laatste meters omlaag komen er aan en ik begin mijn linkerknie al aardig te voelen. Deze speelde in Nederland ook af en toe op bij de trappentraining of tijdens het hardlopen. Ik hoop maar dat het snel weer weg trekt, want er staan nog genoeg wandelingen op de planning. Ik besluit wel dat ik hier op zoek ga naar wat extra trainingmateriaal om de spieren nog verder aan te sterken. Met een lichte pijn loop ik terug en al snel zijn we weer terug bij de Rosshütte. Toen we met lunchtijd omhoog gingen was het er aardig druk, nu is er bijna niemand. We twijfelen of ze nog open zijn. Als ik naar binnen loop zie ik gelukkig dat er nog heerlijke taartjes zijn én een lekker glad koude cola. Ik neem ze mee naar het terras en we werken ze net zo snel weg als we de top beklommen. Binnen no-time hebben we al het lekkers alweer op. Precies op tijd voor de kabelbaan terug naar het dal.