Huttentocht door Oostenrijk – Stubaier Höhenweg deel 2

Stubaier Höhenweg - deel 1

Eerder konden jullie op onze blog al lezen hoe de eerste dagen van onze huttentocht langs de Stubaier Höhenweg langs het Stubaital verliepen. We waren gestart bij Mutterbergalm en via de Dresdnerhütte en wat onweersbuien bij de Nuernbergerhütte beland. Hierbij dan ook het vervolg van deze mooie huttentocht op hoogte.

Dag 3: Dak van de tocht

Na onze tocht naar de Dresdner Hütte en vervolgens naar de Nünberger Hütte staat vandaag het hoogste punt van onze tocht op de planning. Na de inspanningen van de vorige dag staan we in de ochtend op met flinke spierpijn in de bovenbenen. Het zonnetje schijnt weer en we starten weer vol goede moed. We lopen verder het dal in achter de Nürnberger Hütte waar we af en toe via wat bekabelde stukken afdalen richting de rivier in het midden van het al. Na het oversteken van deze rivier beginnen we aan de klim aan de overkant van het dal. 

Dit stuk loopt langs veel bekabelde stukken. Op sommige delen moeten we vrij recht over stenen naar boven waarbij op soms ook kabels ontbreken die we goed zouden kunnen gebruiken. Ik heb al ergens gelezen dat dit gedeelte in de regen vrij glad en gevaarlijk zou zijn om af te dalen en dat kan ik beamen. Gelukkig is het bij ons droog en stijgen we gestaag langs deze rotsachtige stukken. Na een paar klimmetjes belanden we in een klein hoogtedal en kijken we terug in het dal naar de Nürnbergerhutte. Dit hoogtedal is vrij groen met veel water en in combinatie met de witte sneeuw geeft dit een mooi kleurenspel. 

We lopen verder het dal in en komen uit bij een puinhelling waar de route over verder gaat. Deze puinhelling is nog vrij pittig en al snel merken we dat we eerst even op adem moeten komen voordat we verder gaan. Hogerop in de puinhelling ligt een vrij steil sneeuwveld waar we overheen moeten. Het is goed oppassen geblazen bij het oversteken van dit veld en dat merk ik wanneer ik op het laatste stuk een beetje wegschiet. Over de rotsen klauteren we omhoog naar het laatste sneeuwveld dat helemaal leidt tot aan een klein huisje dat midden op de Sjimminjochl pas staat, op 2700 meter hoogte. 

Tot nu toe loop ik rond in mijn korte broek, maar het weer betrekt ineens heel snel. Ik heb ondertussen mijn broekspijpen weer aangeritst en we zijn niet heel veel verder voordat het stevig begint te regenen. Volledig in de regenkleding lopen we het laatste stuk naar de hut toe. Nog voordat we daar zijn breekt de zon door en zweten we behoorlijk in onze regenkleding. We komen dan ook half droog aan bij de Bremer hutte en kunnen daar gelukkig wat rusten en de rest laten drogen. 

Een vroege start

De volgende dag vertrekken we om 6 uur, nog voor het ontbijt. We hebben een lange dag voor de boeg waarbij we drie passen over moeten. Daarnaast gaat het waarschijnlijk om 11 uur al regenen en dat willen we graag voor zijn. In de hut hebben we de tip gekregen om de klettersteigroute te nemen zodat we minder hoeven af te dalen en te klimmen. Omdat we het materiaal toch bij hebben besluiten we dit ook maar meteen te doen. De klettersteig is eenvoudig en bespaart ons waarschijnlijk best wel wat tijd.  

De eerste pas na de klettersteig is meteen weer een steile opgang en eveneens een steile afdaling door meerdere sneeuwvelden. Het hele dal waar we nu lopen bestaat uit steile bergwanden, wat indrukwekkend overkomt. De tweede pas is de grootste en ook hier loopt een steil pad omhoog. Gelukkig is dit pad redelijk begaanbaar waardoor we snel bovenkomen. Om bij de derde pas te komen moeten we wederom door een sneeuwveld. De weg naar deze pas is veel minder begaanbaar en gaat gepaard met hoge stappen wat de nodige kracht kost. Het is dan ook een teleurstelling als we boven komen om te zien dat er eigenlijk nog een vierde pas is waar we overheen moeten en dat we hiervoor ook nog eens door een sneeuwveld moeten lopen.

Eindpunt in zicht

Ik stel voor om eerst wat te gaan eten maar Sylvia loopt liever door. De weg naar de vierde pas vreet echter de nodige energie weg en als we boven komen, zijn we allebei op. Met uitzicht op de Innsbrucker hutte nemen we eerste een grote pauze om op adem te komen. Het is nu half twee en het is gelukkig nog niet gaan regenen. Nadat we zeer lang hebben gezeten lopen we rustig door het dal naar de Innsbrucker hutte. De huttentocht zit er nu feitelijk op en het is nog alleen maar afdalen waardoor dit laatste stuk als een overwinningsronde voelt. Tegen drie uur zijn we eindelijk bij de Innsbrucker hut en we zijn niet lang binnen voordat de regen losbarst en je niet veel verder dan 20 meter voor je kan kijken. Binnen in de hut vieren we onze huttentocht finish met de andere wandelaars die dezelfde route liepen en die we de afgelopen dagen in elke hut weer tegenkwamen. 

Wanneer we wakker worden op de laatste dag regent het nog steeds. Gelukkig hoeven we nog maar een klein stuk naar het dal en we staan dan ook niet al te vroeg op. Ook dit stuk voelt als een overwinningsronde en we dalen heerlijk rustig door het vochtige dal af. Langzaam maar zeker zien we steeds meer dingen die we de afgelopen dagen niet meer hebben gezien. Bomen, bankjes, koeien, huisjes, wegen en zelfs auto’s! Na een kleine drie uur komen we weer uit in Neustift waar we de auto hebben achtergelaten en waar we deze gelukkig ook weer terugvinden. Ik heb het idee dat we weken zijn weggeweest, maar dat komt door de vele herinneringen die boven komen draaien. Moe en voldaan stappen we in de auto en gaan we op zoek naar een hotel, met bad!