AANTAL ROUTES
161
KLIMTYPEN
Multipitch (behaakt)
MOEILIJKHEIDSGRAAD
Klimmen – 2 tot 7 C
ZWAARTEPUNT
2 tot 7c
Voor ons is er maar één ding wat klimmen echt mooi maakt en dat is buiten klimmen. Alle uren in de klimhal besteden we aan het verbeteren van onze techniek en vaardigheid om buiten nog comfortabeler te kunnen klimmen. We klimmen geregeld buiten en klimmen dan meestal enkele touwlengtes. Het liefst zouden we in de alpen een hele dag bezig zijn op een mooie wand met meerdere touwlengtes: multipitchen. En dat is precies waar we in de zomer van 2021 voor gaan trainen met Mountain Network in de Dolomieten. Toch konden we het niet laten om zelf alvast even te gaan oefenen, en waar kan dat beter dan in het klimgebied van Dave in België!
Multipitch principe
Dave is een mooi klimgebied aan de Maas, vlakbij Namen. Je vind hier zowel makkelijke routes als meer uitdagende routes. De routes bestaan voor een groot gedeelte uit meerdere touwlengtes waardoor je al snel tot 60 meter hoog komt. Terwijl je langzaam hoger en hoger komt krijg je een steeds mooier uitzicht over de Maas en het nabijgelegen Dave. Toch is dit klimgebied niet helemaal het paradijs. Het ligt namelijk direct naast een drukke weg waar veel auto’s hard voorbijrijden. Wanneer je hier een beetje tegen kunt is het echter een perfect gebied om multipitch technieken te leren of te trainen.
We rijden vroeg op een zondagochtend naar Dave. De dag ervoor hebben we nog even de laatste technieken geoefend aan onze eigen klimwand op zolder. Multipitchen is niet moeilijk, maar vraagt een bepaald werkproces die je jezelf eigen moet maken. Eén iemand klimt (voor) omhoog met het touw. Zodra je boven komt maak je jezelf vast aan een relais of ankerpunt en begin je een zekering te maken waarmee je de volgende klimmer omhoog kunt laten gaan. Zodra deze klimmer boven is ga je of zelf verder of de laatste (na)klimmer gaat zelf weer omhoog. Het maken van een zekering hangt af van wat voor relais je aantreft en daarvoor is handig om creatief met touw (en slinges) te kunnen zijn! Daarom is het bij een relais of standplaats nodig om alles weer te herorganiseren, van setjes tot aan zekeringsmateriaal, om de voorklimmer weer goed uitgerust op pad te sturen.
Onze eerste route begint heerlijk. Het is een eenvoudige route langs een klein schoorsteentje waar ik met voldoende vertrouwen op kan klimmen. Voorklimmen is altijd weer even wennen en zeker wanneer het alweer een tijd geleden is. Gelukkig heb ik de smaak al snel te pakken en klim ik gestaag naar het eerste relaispunt. Het ophalen van het touw en het bouwen van een zekering gaat ondanks de oefeningen van de vorige dag nog niet zo snel. Maar dat geeft niet want zorgvuldigheid gaat voorop. Nadat ik de zekering heb nagelopen kan Sylvia naklimmen. Niet veel later staat ze naast me en we voelen ons al meteen gelukkig dat we weer heerlijk in de wand hangen! We gaan verder met de tweede touwlengte. Die is al een stuk steiler, maar de grepen zijn heerlijk! Vol plezier kom ik dan ook boven en Sylvia komt met dezelfde glimlach boven. Buiten klimmen gaat in ons geval altijd een stuk minder snel dan in de klimhal en de afgelopen 2 touwlengtes hebben ons dan ook rustig een uur gekost. Omdat het nu al laat in de ochtend is besluiten we af te dalen en eerst te gaan lunchen.


Communiceren langs een weg
Tijdens de lunch besluit Sylvia dat ze de volgende route voor wilt klimmen. Sylvia heeft nog niet zoveel ervaring met voorklimmen, maar er is maar een manier om dit te krijgen. Daarom kiezen we voor de volgende route die ook bestaat uit twee touwlengtes. Het klimmen tot aan het eerste setje is wat spannend, maar daarna gaat ze vrij eenvoudig langs een klein overhangend gedeelte voordat ze uit beeld verdwijnt. En daarmee wordt het gelijk lastig.
Tijdens het multipitchen gebruiken we touwcommando’s, omdat we elkaar vaak niet meer kunnen zien. Als Sylvia meer touw wilt voor bijvoorbeeld het inhangen van een setje roept ze ’touw na’ of ’touw in’ wanneer het strakker mag. Zodra Sylvia zichzelf heeft vastgemaakt aan de relaishaak roept ze ‘stand’ zodat ik weet dat ik niet meer hoef te blijven zekeren. En wanneer de zekering gereed is roept Sylvia ‘nakomen’ wat ik dan vervolgens bevestig zodat ik weet dat ik gezekerd omhoog kan klimmen. Dat werkt natuurlijk prima, maar niet terwijl er elke minuut auto’s voorbij razen!
Af en toe werken wat rukken aan een touw ook goed om commando’s door te geven, maar zo goed zijn we nog niet op elkaar ingespeeld. Daar komt bij dat Sylvia aankomt bij een bezette standplaats (door andere klimmers) en dus een stukje door moet. Deze afwijking van het normale proces zorgt behoorlijk wat miscommunicatie en er moet zelfs een telefoontje aan te pas komen om de volgende stappen door te nemen. Nadat de standplaats is gemaakt klim ik omhoog en verbaas ik me over enkele voorklimstukken die Sylvia heeft gedaan. Daarna klim ik de tweede touwlengte omhoog. Zodra je wat hoger komt heeft het geluid van de razende auto’s wat minder effect. Toch blijft het lastig communiceren zodra iemand om een rots verdwijnt. Als we uiteindelijk beiden weer boven staan is het alweer laat op de middag. We kijken uit over de Maas, genieten van het zonnetje en ik kan niets anders zeggen dan dat ik heerlijk heb genoten!

Terug voor meer
Diezelfde week staan er meerdere klimgebieden op de planning. We willen zoveel mogelijk klimmen op verschillende typen ondergrond en meerdere gebieden zien. Toch besluiten we aan het eind van de week weer terug te gaan naar Dave omdat we het geweldig vinden om voor langere tijd op een route te zitten en in de wand te hangen. Toch zijn we deze keer beter voorbereid. Aan onze klimuitrusting hangen nu ook twee walkie talkies. Daarmee hopen we een hoop communicatie problemen op te lossen.
De eerste route die we doen is wat onduidelijk met betrekking tot de juiste plek voor het nazekeren. We besluiten omhoog te gaan en te zien hoe we dat op gaan lossen. Ik hou ervan om de puzzel te moeten leggen bij het multipitchen en de juiste set-up voor het zekeren te moeten bepalen. De route zelf gaat langs een vrij grove spleet waar je telkens in of uit kan klimmen. Met het vertrouwen in voorklimmen zit het na deze week wel goed en ik ben dan ook snel boven. De relais haken die zich hier bevinden zijn inderdaad ingewikkeld en ik besluit de onderste te pakken om Sylvia na te laten klimmen.
Bij de tweede touwlengte moet er een stuk getraverseerd worden. Voorklimmend is dat nog niet zo’n probleem, maar voor Sylvia kan dat een probleem worden wanneer ze het laatste setje weg moet halen en bij een val een flinke zwieper zou maken. Ik besluit dus eerst nog wat verder te klimmen om zo een kleine ’toprope’ te creëren. Het resultaat is echter dat ik nu een waar kunstwerk heb gemaakt en het touw onnatuurlijk loopt. Omdat ik Sylvia niet kan zien komt de walkie talkie nu echt goed van pas. Ik leg uit wat ongeveer de situatie is en dat zij het voorklimmen beter over kan pakken terwijl ik vanaf een nieuw standpunt ga zekeren. Nadat ik met wat moeite en creativiteit mijn setjes heb doorgegeven aan Sylvia klimt zij de rest van de route zonder problemen uit. En zo staan we weer boven uit te kijken over een inmiddels bekend en mooi uitzicht.

Deze keer zijn we beter voorbereid. Aan onze klimuitrusting hangen nu ook twee walkie talkies
Afsluiten met een heerlijke beklimming
Eigenlijk willen we vandaag nog twee klimroutes doen, maar we willen ook op tijd door naar het volgende klimgebied in Pont-a-Lesse om misschien vanavond nog een stukje te klettersteigen. We besluiten daarom om voor onze laatste klim een route van 3 touwlengtes te doen, recht op de kop van het eerste massief bij Dave. Het eerste stuk klim ik weer voor en alles gaat nu feitelijk vanzelf. Heerlijk ontspannen klim ik naar boven en al fluitend maak ik de standplaats in orde. Via de walkie talkie vertel ik Sylvia in alle rust dat ze omhoog kan klimmen. Een paar routes rechts van mij zie ik andere klimmers met net zoveel moeite schreeuwen als eerder die week ook nog deden. Wat een heerlijke uitvinding voor dit soort activiteiten!
Ook Sylvia komt met veel plezier aan op de standplaats en we doen ook niet heel veel moeite om te haasten. Sylvia besluit om het volgende stuk voor te klimmen. Vanaf mijn standplaats ziet dit stuk er spectaculair uit. Na een klein dakje komt Sylvia op de kop terecht en maakt ze enkele luchtige stappen. Ik kijk dan ook met veel bewondering hoe ze vervolgens uitzicht verdwijnt. Niet veel later volgt er uit de walkie talkie een stem die ‘stand’ roept waarna ik rustig de standplaats begin op te ruimen. Zodra ik ‘nakomen’ hoor maak ik mijn eigen zekering lost van de wand en begin ik te klimmen. Terwijl ik de passages zelf klim krijg ik alleen nog maar respect voor dit stukje klimmen. Vaak is het zo dat je er tijdens het naklimmen ook meer naar kijkt dan tijdens het voorklimmen, wanneer je geconcentreerd bezig bent. De laatste touwlengte klim ik voor, maar deze is de minst spectaculaire. Voor de vijfde keer deze week staan we boven aan de top met opnieuw een glimlach op ons gezicht. Hoewel we eigenlijk nog niet willen stoppen is dit voorlopig de laatste en dalen we weer af naar onze camper.
Niet veel later rijden we met de camper door de Maasvallei richting Dinant. Onderweg zien we nog links en rechts een paar klimgebieden. Zelf zijn we vooral nog vol van het klimgebied Dave. We zijn er nu twee keer in een week geweest en het gaat nog steeds niet vervelen. Het bezig zijn op de wand met het managen van je klim is een leuk onderdeel van de multipitch mogelijkheden hier en de eenvoudigheid van sommige routes zorgt dat je ten volle kunt genieten. De autoweg kan vervelend zijn, maar met hulp van bijvoorbeeld walkie talkies is het meteen een heel andere ervaring. Eigenlijk tellen we al af naar de volgende keer dat we hier terugkomen!
