Beklimmen Gran Paradiso in het Aosta dal

 

Stap voor stap loop ik in het donker. in de bundel van mijn koplamp zie ik alleen maar de hakken van de persoon voor mij. Er is ook niet veel anders te zien. Met twee touwgroepen zijn we begonnen aan onze beklimming van de Gran Paradiso in het Aosta dal. Ter afsluiting van onze cursus alpinisme van Mountain Network is vandaag deze top het doel.

Een warme beklimming

We zijn eerder deze ochtend vroeg vertrokken, om half vijf, vanuit Rifugio Vittorio Emanuelle II. Omdat ik mijn gletsjerbril kwijt was ontstond er al snel paniek, maar nadat ik deze had teruggevonden keerde de rust terug en stapte ik naar buiten. Het valt me dan al meteen op dat het ontzettend warm is voor dit tijdstip. Een thermoshirt is meer dan voldoende om buiten rond te lopen. Eigenlijk is het al een hele lange periode warm en dat geeft zo zijn uitdagingen. Een week eerder is er in de naastgelegen Vallée Blanche een sneeuwbrug ingestort waarbij een gids (goed bevriend met een van onze gidsen) is omgekomen. De warmte in augustus is niet direct verrassend maar zorgt er wel voor dat gletsjers gevaarlijker worden en lastiger te betreden zijn vanwege ijsvorming. Het betekent dat we minder lang op de gletsjer en dus de berg kunnen zijn en dus met een nog hoger tempo de Gran Paradiso zullen moeten beklimmen.

Een dag eerder zijn we op een eveneens warme dag omhoog gelopen. Toen besloten we al om zo vroeg mogelijk te vertrekken om zoveel mogelijk kans te maken de top op tijd te bereiken voordat het te warm en gevaarlijk wordt. Wat volgde was een nacht in een vierpersoonskamer waarbij het raam wagenwijd openstond. Helaas had dit weinig effect want het bleef de hele nacht warm. En zo is het dus ook deze ochtend. Ik wil eigenlijk in mijn thermoshirt vertrekken, maar de gids adviseert toch alvast onze hard shell aan te doen voor de wind die we later op de berg mogen verwachten. De eerste uren heb ik er zwaar spijt van dat ik dat advies heb opgevolgd in mijn eigen privé sauna.

Het eerste deel van de tocht in het donker gaat over een morene die naar de gletsjer van de Gran Paradiso leidt. In de hoogste berg van Italië drukbezocht en daarom lopen we in veel verschillende touwgroepen achter elkaar. Voor ons en achter ons zien we veel lampjes en horen we de vele groepen om ons heen. Het stijgen in het donker roept herinneringen op aan onze beklimming van de Kilimanjaro Na een kleine klim belanden we op groter blokkenterrein en wordt het ook langzaam lichter. Om ons heen bewonderen we de wolken die opkleuren in het roze ochtendlicht. We lopen met twee touwgroepen en de andere touwgroep is iets sneller dan ons. Ik kan samen met de gids de andere touwgroep goed volgen, maar de rest beweegt iets minder snel over het blokkenterrein heen.

Klettersteig op de Gran Paradiso

Na het blokkenterrein zijn er twee mogelijkheden om de top te bereiken, via de gletsjer of via een klettersteig. Een aantal touwgroepen kiest voor de gletsjer, maar onze gidsen geven de voorkeur aan de klettersteig. De afweging is dat de gletsjer mogelijk zeer verijsd is waardoor klimmen een stuk lastiger wordt. Wij vinden het echter geen probleem, want net als op de Aiguilles de Marbrées zijn wij op dit soort stukken helemaal in ons element. Met veel plezier bewegen we ons dan ook voort over de rotsen.

Iets verderop zien we de andere touwgroep vertragen op de klettersteig. Blijkbaar is er een steil stuk waar het voor minder ervaren klimmers lastig is om te zien waar je heen moet klimmen. Zodra we met onze touwgroep aankomen merken we dat ook bij de andere leden uit onze touwgroep. Waar zij veel meer bekend zijn met gletsjers dan wij is klimmen en klauteren voor hen weer wat minder bekend. Het zorgt ervoor dat ze niet gemakkelijk langs dit punt komen. Als we er uiteindelijk voorbij komen begrijp ik waarom beide van onze touwgroepen hier tegenaan zijn gelopen. Helaas zijn wij wel iets meer tijd verloren dan de andere touwgroep en dat betekent dat we behoorlijk achterlopen. De andere groepen op de berg bevinden zich ondertussen op flinke afstand van ons en slechts een enkeling bevindt zich nog achter ons.

De rest van de klettersteig verloopt prima, maar ik heb het gevoel dat we al veel tijd zijn verloren die we niet zomaar inhalen. Na de klettersteig stappen we over op de stijgijzers en gaan we de gletsjer op. We maken nu weer snel meters in en ik krijg weer hoop dat we toch nog wat in kunnen halen. We traverseren het volgende stuk over een zeer steil stuk hard ijs en daarna klimmen we een paar sneeuwruggen op. Vanaf daar krijgen we weer zicht op het zadel en de touwgroepen die helaas nog steeds flink voor ons liggen. Ik voel me echter prima, heb geen last van de hoogte en wil eigenlijk nog wel een tandje harder. Maar ik merk dat de gids niet echt op wilt schakelen.

Hoogtepunt

Niet veel later zien we voor het eerst deze ochtend ook echt de zon. Normaal gesproken is het heerlijk wanneer de eerste zonnestralen over je heen glijden, maar deze keer ben ik er niet zo blij mee. Het geeft aan dat we nog maar weinig tijd hebben om de top te bereiken. Stiekem weet ik al wel dat het nog lastig wordt om de top te gaan halen met het huidige tempo.

Gisteren hebben we gezamenlijk al ons keerpunt behaald. We hebben afgesproken dat we om negen uur om moeten keren om te zorgen dat we weer veilig over de gletsjer kunnen afdalen. Zodra de zon op de gletsjer komt wordt het oversteken van sneeuwbruggen steeds gevaarlijker en de kans op steenslag neemt ook direct toe. Ondanks dat het dus prachtig weer is voor de rest van de dag kunnen we daar geen gebruik van maken bij deze beklimming. Om half 9 komen we op het zadel aan en wordt het tijd om een beslissing te nemen.

Ondanks dat het prachtig weer is voor de rest van de dag kunnen we daar geen gebruik van maken. Om half 9 komen we op het zadel aan en wordt het tijd om een beslissing te nemen.

Onze gids Tomas schat in dat we nog zeker anderhalf uur zouden doen over de beklimming naar de top van de Gran Paradiso. Voor mijn gevoel zou een uur moeten kunnen, maar ik kan niet voor de rest van de groep spreken en alsnog zouden we daarmee voorbij het keerpunt van negen uur komen. We kunnen dus nog een halfuur kijken hoe ver we komen of nu even de rust pakken, wat foto’s maken en terugkeren. Op 3.750 meter hebben we dus ons hoogtepunt bereikt en moeten we helaas weer omkeren.

Afdalen over de gletsjer

Ietwat teleurgesteld keren we weer terug. Dat we afdalen vind ik niet zo erg want de wind is inmiddels op komen zetten en maakt alles ijzig koud. Ik mag ons over de gletsjer naar beneden leiden en stort me inmiddels weer met veel plezier op die taak. Ik kan ook niet te lang stilstaan bij de beslissing omdat er op de logica niets af valt te dingen. Tegelijkertijd vraagt de gletsjer ook om voldoende aandacht. We steken verschillende spleten over en passeren een gigantische sneeuwbrug waarbij ik blij ben dat we hier niet overheen gaan in de brandende zon. Wanneer we iets verderop wel in de zon terecht komen merken we meteen het effect op de gletsjer. Alles wordt zachter en loopt ineens een stuk lastiger.

Na de gletsjer komen we weer onderaan de klettersteig uit en volgt het afdalen over het blokkenterrein en de morene richting Rifugio Vittorio Emanuelle II. Terwijl we afdalen genieten we van het mooie uitzicht op de andere bergen waaronder de Mont Blanc en Monte Rosa. Nadat we bij de hut zijn aangekomen komen we ook onze andere touwgroep tegen. Zij hebben gelukkig de top wel weten te bereiken en hebben daarna een spannende passage gemaakt over de gletsjer, maar dan in de zon. Gezamenlijk dalen we vanaf de hut af richting het dal, iedereen zo in zijn eigen gedachten.

Mijn gedachten houden zich vooral bezig met de afgelopen week. Natuurlijk vind ik het jammer dat we deze top niet hebben kunnen beklimmen, vooral omdat ik het gevoel heb dat ik er zelf genoeg conditie, vaardigheid en techniek voor had. Ik vind het ook jammer voor Sylvia omdat ik eveneens denk dat Sylvia fit genoeg was om de top te kunnen halen. Maar toch kan ik niet te lang in teleurstelling hangen. Ik heb deze week op gletsjers gelopen, gesprongen en geklommen. Ik heb de prachtige Vallée Blanche ontdekt en heerlijk geklommen op de Aiguillées Marbrees. Ik heb prachtige zonsopgangen meegemaakt waar ik zo van hou en ik heb weer heerlijk in hutten overnacht. Misschien dat ik zonder die momenten er anders over gedacht zou hebben, maar nu zorgen ze ervoor dat ik van heel deze week heb genoten! En die top? Tsja… daar moeten we een keer voor terug.