De zandvlakte van de Loonse en Drunense Duinen oversteken

Een wandeling die al een tijde op mijn lijstje stond was het oversteken van de Loonse en Drunense Duinen. Sinds onze tocht in Kootwijkerzand heb ik een fascinatie voor het oversteken van de weinige woestijnachtige gebieden in Nederland. Daarnaast wilde ik graag een keer met zonsopgang wandelen terwijl de dauw nog mooi boven het landschap zweeft. Vandaar dat ik, Sylvia en mijn vader op een vroege ochtend in november vertrokken richting de Loonse en Drunense Duinen.

Plannen aanpassen

We zijn een straat verwijderd van onze geplande parkeerplek wanneer we zien dat de weg opgebroken ligt. We moeten op zoek naar een ander plekje om te starten en dat betekent dus extra kilometers. Daarnaast is het weer niet zo mooi opgetrokken als we hadden gehoopt dus het is gewoon bewolkt en toch nog best flink koud.

Toch gaan we gewoon van start, want de wandeling zal er niet minder om zijn. Vanuit onze nieuwe startplek lopen we eerst door het bos naar ons oorspronkelijke beginpunt. Het valt op dat de grond goed hard is vanwege de kou. Na anderhalve kilometer komen we aan bij de grote open zandvlakte ter hoogte van landgoed Bosch en Duin, waarbij je dankzij de grote zandheuvel ver uit kan kijken over het landschap.

We genieten even van het uitzicht en besluiten dan om onze oversteek te beginnen. We hebben ervoor gekozen om de zandvlakten recht over te steken en eigenlijk zolang mogelijk op zand te blijven lopen voordat we weer aan de andere kant uit zullen komen. Onze hond Bruno is er ook bij en die kan lekker loslopen in het honden losloopgebied dat hier is afgebakend.

Zodra we het zand op stappen en verder lopen merken we meteen dat we van het zand weinig last zullen hebben. Het is keihard en voelt daardoor eerder aan als beton, nog harder dan de ondergrond die we in de bossen voelden. We lopen daardoor in ieder geval een stuk sneller dan verwacht. Hoe verder we ons begeven op de open vlakte, hoe meer de wind vrij spel heeft. In combinatie met de koude temperatuur is dat niet direct een pretje, maar we zijn er goed op gekleed.

Na twee kilometer zijn we aangekomen aan de overkant van de zandvlakte. Hoewel ik de afstand van tevoren wist voelt dit toch kleiner aan dan de grote oversteek van Kootwijkerzand. Toch blijft het een bijzonder gevoel om midden in Nederland in het midden van een grote zandvlakte te staan waarbij je alleen de bosrand in de verte kunt zien.

Lunchen in de kou

We zoeken een plekje op uit de wind om even snel wat koffie te drinken uit onze thermosflessen, het is ten slotte nog maar vroeg in de ochtend. Vervolgens buigen we af naar het westen om, nog steeds over stukken zand, te lopen richting ‘De IJsbaan’, een plas waar je rondom kan lopen en waar ook weer een losloopgebied is voor Bruno. Bruno vermaakt zich hier dan ook prima. Hij kan alleen niet het water in want dat is helemaal bevroren.

Nadat we een rondje hebben gemaakt rondom het water komen we een mooie picknick tafel tegen waar we besluiten om wat te gaan eten. We maken zoals altijd wat soep klaar en dat is nu extra lekker met het koude weer. Als het eten op is en we alles hebben opgeruimd vertrekken we weer richting het oosten.

Deze keer steken we weer de zandvlakte over, maar dan op een korter gedeelte zodat we meer in een rechte lijn naar de auto lopen. We lopen daardoor ook een stuk langer weer door he bos en dan valt toch weer op hoe groot stuk de zandvlakte eigenlijk is om overheen te lopen. Omdat de bossen continu veranderen valt de afstand meer op. We lopen nog best een flink stuk voordat we bij de auto aankomen. De temperatuur is inmiddels iets beter geworden, maar we zijn blij dat weer even lekker in de warme auto kunnen stappen en onze weg naar huis vervolgen!

BRUNO VERMAAKT ZICH PRIMA IN HET LOSLOOPGEBIED. HIJ KAN ALLEEN HET WATER NIET IN WANT DAT IS HELEMAAL BEVROREN.

Herkansing

Hoewel we niet de gewenste zonsopgang hadden, blijft de Loonse en Drunense Duinen een prachtig gebied om te wandelen en de natuur op je in te laten werken. Ik heb mijn herkansing alsnog gekregen door een paar weken later in de vroeg ochtend opnieuw naar de Loonse en Drunense Duinen te rijden. Hier heb ik samen met Bruno heerlijk genoten van de zonsopkomst en dat maakt het verhaal compleet!