Wandelen naar Cascada Del Soria in het zuiden van Gran Canaria

Tijdens ons verblijf in Gran Canaria bezochten we het binnenland voor leuke wandelbestemmingen. We zijn in Gran Canaria op pad met Sylvia, mijn zus, mijn vader en mijn moeder. Na ons bezoek aan Roque Nublo vonden we het de hoogste tijd om op jacht te gaan naar één van de andere mooie natuurlijke bezienswaardigheden op het eiland: watervallen. Door het droge klimaat watervallen niet altijd actief. Na wat regenbuien besloten we om toch een kijkje te gaan nemen bij Cascada del Soria, een van de mooiste watervallen van Gran Canaria.  

Presa de las Niñas

We parkeren onze auto iets verder bij Presa de las Niñas. Dit is een stuwmeer op de weg van Mogàn naar Ayacata en eigenlijk een heel mooi gebied in het binnenland van Gran Canaria. Je vindt hier meertjes, bomen en een soort hoogvlakte die je mooi uitzicht bieden in alle richtingen. De zee kun je vanaf hier al niet meer zien en je waant je meteen heel ergens anders. Op Grand Canaria vind je overal wel stuwmeren, want vanwege de beperkte regendagen per jaar is al het water dat opgevangen kan worden welkom. In de stuwmeren hebben we al gezien dat het water behoorlijk laag staat, maar omdat we in januari toch wat regenbuien hebben gehad willen we kijken wat het effect is op Cascada del Soria.

Vanaf de parkeerplaats lopen we langs een bergwand richting een uitzichtpuntje boven Presa de las Niñas. Dit meer is ook de bron voor Cascada del Soria en hoewel het water niet bijzonder hoog lijkt te staan is het ook niet leeg. We maken wat mooie foto’s en dalen af richting een stukje verharde weg die wordt gebruikt voor onderhoud aan de stuwdam. Iets verderop verlaten we deze weer en duiken we het droge landschap in. We spotten wat raars in de verte en wanneer we dichterbij komen zien we dat het een schedel is van een geit met nog een klein stukje huid eraan. Blijkbaar is de natuur hier niet voor iedereen goed gezind.

We lopen verder en dalen nu langzaam af langs de bergwand, die nu langzaam overgaat in rotswand. Omdat we wat later op de dag vertrokken zijn en de rit door de bergen niet zo snel ging besluiten we om al vroeg te stoppen voor een koffiepauze in het heerlijke zonnetje. Wel moeten we een beetje achter wat rotsblokken schuilen omdat de wind hier sterk door het dal omhoog waait. Het is de zeewind die je waar je ook bent wel laat merken dat je nog steeds op een eiland zit. Vanaf ons plekje speuren we de rotswand af om te kijken of we de waterval al zien, maar helaas. We zullen eerst nog een stukje verder moeten lopen.

Door Cascada del soria heen

We volgen het mooie paadje langs de rotswand die hier steeds steiler wordt. Nu we een beetje uit de wind lopen wordt het al snel warm. We vragen ons dan ook af waar de waterval is en of we wat zouden kunnen afkoelen in het water. De vraag is alleen of er überhaupt wel water zal zijn. Het blijft dan ook lastig om te bepalen of de ruis die we horen van de wind of van eventueel water af komt. Niet veel later krijgen we ons antwoord: Cascada del Soria is kurkdroog.

Het wandelpad loopt recht door de waterval heen. Daardoor staan we ineens midden op de bodem van het eerste of tweede gedeelte van de waterval. Het landschap is hier ineens heel anders met grote rotsblokken, afgeronde hoeken en een steile uitgesleten bergwand waar we tegenop kijken. Je voelt je ineens weer heel klein. Iets verderop in de waterval hangt zelfs een touwladder waarmee je naar het volgende gedeelte kunt klimmen. Wij laten die vandaag maar even achterwege en genieten vooral even van de grootsheid in dit kleine stukje landschap.

Nadat we de waterval zonder al te veel moeite doorkruist zijn dalen we af richting de parkeerplaats die recht onder de waterval ligt. Je kunt namelijk ook tot hier met de auto komen en er is een kleine lunchplek. 100 meter lager zitten we op een bankje met nog steeds een warm zonnetje te genieten van onze lunch. We groeten wat andere wandelaars die hier voorbij komen en net als wij hebben gezien dat er vandaag geen waterval te zien zal zijn.

Wandelen langs palmbomen en cactussen

Bij de waterval stopt de verharde weg en loopt er een onverhard pad richting het oosten. Dit brede pad geeft je gelijk weer het gevoel dat je niet zomaar ergens in de bergen wandelt. Op ooghoogte passeer je palmbomen die lager in het dal groeien terwijl je links en rechts ook cactussen kunt spotten. Het maakt de wandeling meteen exotisch!

Het pad is wat eentonig en slingert langs de bergwand. Waar we hier onze aandacht vooral op liggen zijn twee dingen. Een is het Presa de Soria dat honderdeden meters lager ligt. Dit stuwmeer wordt weer gevuld door onder andere Cascada del Soria en staat ook behoorlijk leeg. Aan de rand van het meer zie je soms tientallen meters hoger boten op de kant liggen. Als je naar de grootte van het meer kijkt lijkt het nog wel heel veel regenbuien te duren voordat deze bootjes in het water zullen liggen.

Het andere punt is dat er om de zoveel meter op een steen in witte letters het woordje ‘BAR’ staat geschreven. Wij zijn inmiddels heel benieuwd of we hier in het stille onherbergzame binnenland ineens tegen een café aan zullen lopen. Tot nu is het aantal toeristische of zelfs maar lokale cafés in het binnenland vrij laag. Het houdt ons in ieder geval op de been om elke keer weer door te lopen naar de volgende bocht om te zien of misschien daar de bar dan is!

Spectaculaire terugweg

Vele bochten verder lijkt het er niet meer op dat de bar zich nog zal laten zien. We hebben zelfs een pad niet kunnen vinden waar we weer omhoog zouden moeten gaan en zijn vooral op zoek naar hoe we nu verder kunnen. Om ons heen zien we nu grote steile (en prachtige) rotswanden. Het hele pad verder aflopen lijkt te lang gaan duren, maar gelukkig geeft de kaart nog een klein paadje aan waarlangs we naar boven lijken te kunnen. De rotswanden zijn hier echter weer behoorlijk steil en als we op de plek staan waar we omhoog moeten vragen we ons toch af hoe we dat gaan doen.

Ik besluit om zelf alvast een stukje vooruit te lopen om te kijken of de route voor ons allemaal te doen is. We zijn tenslotte niet met zijn vijven op stap en het moet voor ons allemaal prettig zijn. Het pad is behoorlijk avontuurlijk. We gaan eerst door de bosjes langs een kleine ranch, vervolgens door een soort cactusveld om uiteindelijk over een vrij gladde en aflopende rotsplaat boven op de rotswand uit te komen. Het is op zich niet heel moeilijk, maar ik weet dat het niet voor iedereen zijn favoriete terrein is.

Om boven op de rotswand te komen moeten we langs een kleine ranch, door een cactusveld en vervolgens omhoog over een vrij gladde en aflopende rotsplaat.

Rustig aan gaan we door het cactusveld en over de rotsplaat. Wanneer we bovenop de rotswand staan lijkt het ergste deel erop te zitten. Hierboven kijk je ineens weer zo’n honderd meter uit boven het dal en het pad loopt recht langs de rand. Het pad gaat zelfs over een grote uitgesleten holte in de rotswand en is niet echt gemaakt voor mensen met hoogtevrees. Gelukkig hebben we daar met zijn allen geen last van en door iets verder bij de rand vandaan te lopen kunnen we heerlijk genieten van dit stuk van de wandelen.

Het laatste deel is wederom nog even spannend omdat een stuk van het wandelpad hier is weggeslagen. Met wat kleine klauterpassages komen we hier ook weer voorbij. Zodra we de hoek om zijn zien we in de verte onze auto weer staan. Het is nog een klein stukje lopen, maar het einde is in zicht. Voldaan vanwege de mooie uitzichten en mooie natuur keren we weer terug uit het binnenland, richting die andere leuke bezienswaardigheid van Gran Canaria: Zon, zee en strand.