De Strabrechtse heide oversteken

De Strabrechtse heide oversteken is een wandeling die al een tijdje bij mij op de planning stond. Mijn favoriete natuurwandeling in Nederland is een wandeling waarbij je volledig opgaat in de natuur en lang kunt dwalen zonder in de bewoonde wereld te komen. Vanuit daar is het plan ontstaan om een keer een oversteek van de Strabrechtse heide te maken. Dit gebied is het grootste aaneengesloten heidegebied van heel Nederland en dus ideaal voor dit soort wandelingen. Tegen het einde van het jaar, rond de feestdagen, vond ik de ideale dag om deze oversteek te maken en zo begon ik op een vroege december ochtend aan deze oversteek.

Stille zonsopkomst op de Strabrechtse heide

Ik ben vandaag met Bruno op stap en we hebben onze auto zojuist als enige geparkeerd op de parkeerplaats aan de noordkant van de Strabrechtste heide, vlak naast de snelweg. Het is dan ook nog vroeg. De zon komt over een halfuurtje op maar het is al licht genoeg om te kunnen starten. Het belooft namelijk een mooie dag te worden en er is alleen wat lichte bewolking te vinden. Daarnaast staat er een zuidelijke wind waardoor de snelweg snel verstomd en het heerlijk stil wordt op de heide.

We wandelen de heide op en al meteen zie je de grootsheid van dit gebied. Tot in de verte zie je heide, afgewisseld met hier en daar wat bossen van plukjes bomen en af en toe een zandvlakte. Ik heb vooraf een pad uitgestippeld om via twee routes de Strabrechte heide heen en terug over te steken en het eerste pad brengt ons op het ruiterspoor. Gelukkig is het zand redelijk hard in deze tijd waardoor we goed door kunnen lopen en niet veel later maken we de overstap naar een breed wandelpad.

Op de heide zie je meteen de grootsheid van het gebied. Tot in de verte zie je heide, afgewisseld met hier en daar wat bossen van plukjes boemen en af en toe een zandvlakte.

In de verte zien we de boswachter rijden. Er wordt blijkbaar goed gecontroleerd. Een paar weken eerder waren er nog nieuwsberichten over motorcrossers op de heide, maar die zijn vandaag niet te zien. Op een paar sporen na dan. Ook op honden wordt er streng gecontroleerd. Buiten het losloopgebied aan de noordkant mogen honden alleen maar aan de lijn. Zelfs in het losloopgebied mogen honden niet te ver weg lopen in verband met de aanwezigheid van schapen. Bruno loopt vandaag lekker aan een lijn van tien meter, hij moet namelijk nog wat kilometers gaan maken! Zodra de boswachter de lijn ziet (althans dat vermoed ik) rijd hij verder en vervolgt zijn ronde.

Niet veel later komt de zon op in de verte tussen wat slierten bewolking. We zijn nu ongeveer op een kwart van de oversteek van de Strabrechtse heide en hier bestaat het landschap uit kleine maar merkbare hoogteverschillen. Dit zorgt voor een mooi schaduwspel in combinatie met de opkomende zon en we blijven dan ook even staan om ervan te genieten.

Een ommetje langs beschermd gebied

De route van de eerste oversteek van de Strabrechte heide voert ons langs de westkant van de heide. We lopen langs verschillende vennen die prachtig kleuren in het licht van de ochtendzond. Het idee is om hier ten zuidwesten van het Wasven de oversteek te maken richting het centrale noord-zuid pad. Helaas kom ik hier mijn eerste verassing tegen. Het pad dat ik voor ogen had gaat door kwetsbaar gebied en is verboden terrein. Ik besluit een stukje verder te lopen naar een volgend pad, maar ook hier mag ik niet in. Blijkbaar is de Strabrechtse heide niet alleen het grootste aaneengesloten gebied in Nederland, maar ook het grootste afgesloten gebied. Omdat ik geen zin heb om terug te keren blijf ik het pad volgen tot ik weer naar het zuiden kan. Dit blijkt pas bij de rand van de heide weer te kunnen en het pad blijkt een fietspad. Gelukkig kan ik vijfhonderd meter verder weer een wandelpad op dat langs de rand van het heide in zuidoostelijke richting loopt richting mijn geplande keerpunt.

Het is inmiddels tien uur en dus tijd voor koffie! Op de Strabrechtse heide zijn genoeg bankjes te vinden met leuke uitzichten dus ik heb al snel een plekje gevonden. Sylvia is vandaag niet mee op stap vanwege werk, maar dat is geen reden om ons koffiemomentje over te slaan. Met een kopje koffie in de ene hand, een van de overgebleven chocolade kerstkransjes in mijn mond en de telefoon in de andere drinken we gezellig even samen koffie. Bruno krijgt ook een lekker koekje, maar is vooral bezig met het verzamelen van takken rond de bank. Ik zit met mijn rug in het zonnetje, maar het is toch nog redelijk fris dus niet veel later zijn we weer aan het wandelen.

We slaan een paar keer links en rechts af om onze zuidoostelijke koers aan te houden en krijgen vanaf hier weer prachtig zicht op de Strabrechtse heide. De heide glooit prachtig en de afwisseling met jonge groene boompjes maakt het landschap heel levendig. Aan de zuidkant van de heide bevindt zich een autoweg en deze horen we steeds beter door de zuidelijke wind. Helaas moeten we deze weg ook even oversteken om verderop de heide weer op te kunnen. Er loopt namelijk aan de zuidkant geen pad langs de rand van de heide en dat is jammer. Dit was geen verassing voor mij, maar het haalt je toch even uit de beleving dat je in de natuur opgaat.

De grote vennen van de strabrechtse heide

Ter hoogte van twee boerderijen duiken we weer het bos in. Dit punt markeert ons keerpunt. Na de eerste oversteek van 9,5 kilometer lopen we nu weer noordwaarts. We passeren een hek en komen weer op een ander deel van de Strabrechtse heide uit. Hier ligt ook een stuk vlonderpad wat ook weer een leuke afwisseling is voor de route. Ook hier moet ik wat van de route afwijken omdat deze door beschermd gebied gaat. Het betekent dat ik om het Starven en het Beuven heen moet lopen. Dat is geen straf want de verschillende vennen hier, ook de kleine, zijn mooi om te bekijken van een afstand. Ook hier regent het met bordjes ‘kwetsbaar gebied’, ‘verboden toegang’ en ‘niet betreden’.

Op de wandelpaden rondom het Starven en het Beuven is de meeste drukte te vinden. Het is inmiddels ook al wat later op de dag. Het is hier druk met wandelaars en fietsers die beide hetzelfde pad moeten delen. Het Beuven is te bewonderen vanaf twee vogelkijkposten. Vanuit daar merk je op dat het Beuven ontzettend groot is. Er is veel activiteit met vogels en voor de echte vogelliefhebber is hier vast genoeg te bekijken.

Door onze omweg is het inmiddels al na twaalven en we zijn ook 14 kilometer verder. Het is tijd om te gaan eten. We zoeken een van de vele bankjes uit die hier om de zoveel tijd staan en ik pak mijn soepje, eitje en broodjes erbij. Bruno krijgt ook weer een lekker koekje en samen rusten we even uit.

Uitlopen in honden losloopgebied

Na onze lunch is het tijd voor het laatste deel van de oversteek terug over de Strabrechtse heide. Deze keer gaan we weer terug naar het midden van de heide en dat blijf ik toch het allermooist vinden. Om links en rechts alleen heide te zien tot in de verste verte. De Strabrechtse heide is ook niet saai om overheen te lopen, want er is echt genoeg afwisseling te vinden tussen bomen, struiken, kleine bossen, stuifduinen en kleine vennen. Ik geniet dan ook echt van deze laatste meters over de heide.

Aan de noordkant van de Strabrechtse heide bevindt zich een klein losloopgebied dat voor een deel door een stuk bos loopt. Omdat we al redelijk wat kilometers extra gemaakt hebben besluit ik om de lus door dit gebied wat in te korten. Wel kan Bruno hier nog even los en hij neemt het er goed van. Ondanks dat hij al zo’n 17 kilometer heeft gelopen sprint hij nog van links naar rechts en hij speelt met elke hond die hij tegenkomt. Zodra we het hondenlosloopgebied uit zijn is ook Bruno moe en sjokt hij naast mij richting de parkeerplaats. Deze staat in tegenstelling tot onze enige auto van vanochtend nu volledig vol. En nadat we zijn vertrokken wordt ook ons plekje weer opgevuld door iemand die van de Strabrechtse heide gaat genieten!

De Strabrechtse heide is een heel mooi gebied om rond te lopen. Door de grootsheid is het er ook redelijk rustig, op het gebied rondom het Beuven na. De route die we gelopen hebben laat ook zien dat er veel afwisseling te vinden is tussen heide, bossen, vlonderpaden en vennen. Het idee van een rechte oversteek en opgaan in de natuur is niet helemaal gelukt. Daarom heb ik een een tweede route toegevoegd bij de route gegevens die daar meer geschikt voor is. Wellicht voor een volgende keer!