Wandelen op het Holtingerveld tussen de hunebedden

Drenthe is een prachtige provincie met mooie wandelgebieden. We zijn er zelf alleen nog niet zo vaak geweest. Daar hebben we begin 2021 verandering in gebracht. Tijdens een van onze bezoeken aan Drenthe liep ik samen met Bruno langs het Holtingerveld en de Haveltse berg op zoek naar Hunebedden. We parkeerden onze camper bij Toegangspoort Holtingerveld en gingen op pad. 

Schapen kijken op het Holtingerveld

We starten ons route op een lange rechte strook ten zuiden van het gebied. Hier loopt een klein slingerpaadje langs een slootje en belangrijker: het is losloopgebied. Onze hond Bruno kan hier meteen lekker uitrazen en rent dan ook vele meters extra, gelukkig op veilige afstand van het fietspad dat iets verderop ligt. Het pad is verder niet bijzonder, maar al snel steken we het fietspad over richting de heide en zandvlakte.

Op de zuidelijk gelegen vlakte komen we een smal treinspoortje tegen. Dit bruine treinspoortje lijkt op een oud mijnspoor dat er al jaren ligt en langzaam roest, maar niets is minder waar. Een deel van het treinspoor stamt inderdaad uit de Tweede Wereldoorlog, maar de rest is aangelegd in 2015 en biedt fietsers sinds 2019 op een fietskarretje de mogelijkheid om het gebied te doorkruisen. Met dit treinspoor fietsen bezoekers van het vlinderparadijs Papiliorama naar een oorlogsmuseum terwijl ze de verschillende bijzondere kenmerken van het gebied passeren. Vandaag zijn er echter geen fietsers te bekennen en gebruiken we het treinspoor als handige route aanwijzing.

Wel komen we iets verderop de schaapskudde tegen. Het is voorjaar en dat is goed te zien want er zijn veel lammetjes bij. Bruno en ik kijken vanaf een afstandje terwijl de kudde langzaam over de heide trekt. Iets verder verlaten we het treinspoortje en kiezen we een pad aan de rand langs het veld dat richting de grote zandvlakte van de Holtingerheide leidt.

Op zoek naar water

Via een paar omwegen komen we uit op het Holtingerzand. Dit gebied kenmerkt zich door een vrijwel rechte streep van zand tussen twee bosgebieden in. Het is een bijzonder gezicht. Voordat we het zandgedeelte oversteken gaan we eerst nog op zoek naar een Hunebed. Volgens een van de kaartjes zou die zich hier moeten bevinden, maar het blijkt een grafheuvel te zijn.

De grafheuvel houdt onze aandacht niet echt vast en we steken dit stuk zand over. In het bosgebied hierachter wordt hard gewerkt of elk weekend een autorally gehouden. De paden zijn breed, mul en de sporen van voertuigen zijn goed zichtbaar. Kleine paden genieten mijn voorkeur dus we lopen hier snel door. Niet veel later komen we dan ook uit bij het heidegebied van Holtingerveld. Het gebied doet ontzettend weids aan en strekt zich uit in alle richtingen.

Voor ons bevindt zich weer een stuk bos, waarnaar we op weg zijn. Het gebied is hier veelzijdig doordat je bossen makkelijk afwisselt met grote stukken heide. De bossen zijn dan ook oases – in ons geval van schaduw en windstilte – op de grote heide. We lopen al een tijdje rond zonder plassen water te hebben gevonden en het zonnetje is ook heerlijk aanwezig. Dat betekent dat Bruno het ook aardig warm heeft en we op zoek zijn naar een verkoelend meertje. Gelukkig ben je ook dan op het Holtingerveld op de goede plek want aan de noordkant van het gebied bevindt zich een mooi meertje. Na even wat zoeken vinden we langs het pad een mooi plekje om even tot rust te komen. Bruno zwemt, ik eet en even later rusten we allebei.

Klimmen in bomen en op hunebedden

Na de lunchpauze trekken we verder rondom het meer. Een frisse wind steekt hier op waardoor we de vaart er goed in houden. Aan de overkant van het meer staat een plukje bomen die zorgen voor schaduw en tegelijkertijd wat wind afvangen. Omdat we vandaag alle tijd hebben besluit ik het rustig aan te doen. Als enthousiaste bergbeklimmer in een vlak land kan ik het niet laten om even een boom in te klimmen voor het gevoel. Halverwege besluit ik dat dit een mooi plekje is om een boekje te lezen en zo houden we weer even rust voor een hoofdstuk of twee.

Na dit korte intermezzo trekken we verder over het Holtingerveld. Hoewel het heidegebied vrij vlak lijkt is er in werkelijkheid veel hoogteverschil te vinden. Wandelaars verdwijnen makkelijk ineens uit beeld in een kuil en her en der liggen ook kleine plassen verscholen. Het maakt dit stuk verrassender dan je zou denken en zorgt ook gelijk voor een paar hoogtemeters. Het gebied hier is kenmerkend gevormd door de ijstijd, waardoor ook de Havelteberg is ontstaan. Het is leuk om naar dit gebied te kijken en te bedenken hoe grote gletsjers deze vormen lang geleden hebben gemaakt.

Hoewel het heidegebied vrij vlak lijkt is er in werkelijkheid veel hoogteverschil te vinden. Wandelaars verdwijnen makkelkjk ineens uit beeld en her en der liggen plassen verscholen.

Na het Holtingerveld komen we toch eindelijk in de buurt van de Hunebedden, want ook daar komen we voor vandaag! Omdat we wat slingerend door de bossen lopen zien we ze in eerste instantie niet, maar dan is het ineens overduidelijk. Allereerst zie ik kinderen heen en weer springen door het veld om daarna te zien dat ze onder zich enkele rotsblokken hebben. Dit zijn natuurlijk de Hunebedden waar deze kinderen op klimmen. Bruno en ik bekijken van dichtbij de hunebedden die een ware attractie zijn voor grote groepen kinderen en ouders. Helaas is het iets te druk voor Bruno om zelf een klimpoging te wagen!

Een veelzijdig gebied met veel historie

Vanaf de Hunebedden keren we langzaam terug naar de parkeerplaats. Dit doen we langs een route van Staatsbosbeheer die ons langs de sporen van de Tweede Wereldoorlog loodst. Dit zijn voornamelijk grote bomkraters, al dan niet gevuld met water. Het is interessant om te zien hoe dit gebied zoveel verschillende werelden te bieden heeft. Van de vorming van dit gebied tot de ijstijd tot de gedeeltelijke vernietiging ervan in de oorlog. En van de prehistorische Hunebedden tot aan de schaapsherders vandaag de dag. Dit gebied is leuk om doorheen te lopen en heeft voor iedereen wel iets interessants te bieden!